ويژگي هاي اقليمي در داستان نويسي آذربايجان

در حوزه داستان نويسي اقليمي و روستايي آذربايجان تا انقلاب اسلامي كه محدوده زماني اين پژوهش است، غلامحسين ساعدي، صمد بهرنگي، بهروز دهقان و ناصر شاهين پر اقليمي نويسان اين حوزه هستند. توجّه به باورها و سنّت¬هاي بومي، بازآفريني وقايع تاريخي منطقه، اقتباس از حماسه ها، قصّه ها و افسانه هاي عاميانه بومي، تك نگاري ها و ثبت آداب و رسوم منطقه آذربايجان، نام گذاري هاي تركي و بوميِ شخصيت هاي داستاني، تمركز بر نشان دادن و برجسته كردن فقر معيشتي و فرهنگي روستاييان و برانگيختن كينه انقلابي مخاطب، از جمله مسايل و ويژگي هاي مشترك اقليمي در داستان هاي اقليمينويسان آذربايجان است. وجود اين ويژگي هاي مشترك در داستان ها، حاكي از آن است كه حوزه داستان نويسي اقليمي آذربايجان در كنار ساير حوزه ها از هويّت مستقل و متمايزي برخوردار است. نگارنده در اين مقاله مي كوشد ضمن نقد برخي نظرات پيشين درباره داستان نويسي اقليمي آذربايجان، به معرّفي داستان هاي اقليمي اين حوزه از منظري توصيفي انتقادي بپردازد و نشان دهد كه ويژگي هاي شاخص اقليمي آذربايجان چيست كه آن را از ساير اقليم ها متمايز كرده است.