ويژگي‌هاي گفتاري متهمان به سرقت در محاكم قضايي

زبان‌شناسي حقوقي شاخه‌اي جديد و ميان‌رشته‌اي از زبان‌شناسي كاربردي و حقوق است كه با استفاده از ابزارحهاي زباني و شواهد زبان‌شناختي، به تجزيه و تحليل متون گفتاري و نوشتاري حقوقي مي‌پردازد و در كشف جرم كمك مي‌كند. هدف اين مقاله به دست آوردن ويژگي‌هاي گفتاري مجرمان سرقت در ارائۀ گفتمان منحصربه‌فرد سارقان در تشخيص جرم است. نگارندگان با تحليل زبان‌شناختي دفاعيات چهار مجرم پروندۀ سرقت در دادگستري استان سمنان، سعي دارند گفتار اين متهمان را از منظر زبان‌شناسي حقوقي توصيف و تبيين كنند. نتايج پژوهش بيانگر آن است كه متهمان به سرقت با به‌كارگيري بسياري از اصول زباني، از قبيل وجهيت بالا، حذف كنشگر، پاره‌گفتار نابجا و كنش غيرمستقيم سعي مي‌كنند اعتماد بازجوها را جلب نمايند و از خود رفع اتهام كنند. بررسي جزئيات پرونده‌ها نشان مي‌دهد كه متهمان در دفاعيات خود، به ميزان متفاوتي از اصول زبان‌شناختي استفاده مي‌كنند. به‌طور مشخص، آن‌ها در گفتار خود 29 درصد كاربرد وجهيت، 16 درصد تناقض، 14 درصد حذف كنشگر، 10 درصد پيش‌فرض، 3 درصد كنش‌هاي گفتاري، يك درصد تلويح و 5/0 درصد ساخت ميانه به كار برده‌اند. همچنين نتايج حاكي از اين است كه توجه به ويژگي‌ها و ظرافت‌هاي زباني همانند وجهيت پايين، تناقض در گفتار، حذف كنشگر، پيش‌فرض، تلويح، ساخت ميانه و اصول همكاري گرايس در گفتار متهمان به سرقت مي‌تواند در كشف جرم به بازجوها و قضات كمك شاياني كند.