بررسي حذف همخوان در خوشه‌هاي همخواني زبان فارسي

زبان فارسي از جمله زبان‌هايي‌ مي‌باشد كه در ساخت هجايي خود تنها يك خوشه، مركب از دو هم‌خوان در پايانه هجا دارد. پژوهش حاضر به بررسي حذف همخوان در خوشه پاياني زبان فارسي‌ با توجه به تشابه و تمايز سه مشخصه گرفته، پيوسته و واك مي‌پردازد. همچنين در اين پژوهش نقش همنشيني همخوان‌ها در پايداري خوشه مورد بررسي قرار گرفته است. در پژوهش حاضر به اين منظور 1500 واژه (600 واژه تك هجايي) كه داراي خوشه همخواني‌ مي‌باشد مورد بررسي قرار گرفته‌است. در اين پژوهش  خوشه‌هاي همخواني مورد بررسي به دو دسته بدون قابليت حذف(پايدار) و با قابليت حذف (ناپايدار) تقسيم شد‌ه‌است. اين پژوهش نشان‌ مي‌دهد كه تعداد خوشه‌هاي ناپايدار بسيار كمتر از خوشه‌هاي پايدار‌ مي‌باشند. در خوشه‌هاي پايدار تمايز مشخصه‌هاي گرفته ، پيوسته و واك در مجموع به صورت معناداري بيش از تشابه آنها‌ مي‌باشد.  اين پژوهش نشان‌ مي‌دهد كه علاوه بر مشخصه‌ها ، واج‌هاي همنشين نيز موثر‌ مي‌باشند. اين پژوهش نشان‌ مي‌دهد ساختار واژه نيز در حذف همخوان موثر است. اين پژوهش همچنين نشان‌ مي‌دهد كه همه همخوان‌هاي حذف شده از خوشه بجز همخوان‌هاي سايشي كه از هر دو جايگاه حذف‌ مي‌شوند ، تنها از همخوان پاياني حذف‌ مي‌گردند.  همچنين با بررسي وضعيت حذف  در خوشه هاي پاياني محدوديت‌هايي در قالب واج شناسي بهينگي استخراج شد‌ه‌است.