واكاوي قول تفصيلي آخوند خراساني در دلالت امر به واجب موقت بعد از وقت

دلالت امر به واجب موقت در خارج از وقت، يك مسأله چالشي در ميان اصوليان اماميه بوده است؛ به طوري كه اكثر علماي اصولي قائلند امر به واجب موقت بر بقاء وجوب بعد از سپري شدن وقت مطلقاً دلالت ندارد، در اين ميان صاحب كفايه، قول تفصيلي؛ مبني بر دلالت داشتن آن در صورت اطلاق دليل واجب و عدم اطلاق دليل مقيّد و انفصال آن از دليل واجبرا مطرح نموده است. نگارنده در مقام بررسي موضوع حاضر در پي دفاع از ديدگاه مشهور اصوليان، ديدگاه صاحب كفايه را از جهات متعددي مورد نقد قرار داده است؛ چه آنكه قول ايشان، خلاف تبادر شيء واحد از مقيّد بوده و مستلزم سد باب حمل مطلق بر مقيّد است و از سوي ديگر با اقتضاي قاعده در تمام قيدها كه بازگشت آنها به تقييد اصل مطلوب است، مخالف بوده و با ظهور تقييد در ركن بودن قيد در مطلوب و عدم اختلاف بين اهمال يا اطلاق دليل آن قيد، و نيز با وحدت ملاك بين مقام بحث و بحث دلالت دليل واجب منسوخ بر استحباب، در تنافي خواهد بود؛ لذا اخذ قيد به نحو تعدّد مطلوب، خارج از مفروض مسأله بوده و نگره­ي صاحب كفايه قابل نقض و رد است.