واكاوي نظريه وحدت برخي سور قرآن با استناد به سياق

عليرغم تعين سوره ضحي و انشراح و همچنين فيل و قريش، و تمايز هريك از ديگري در مصاحف كنوني نظر مشهور در ميان متقدمين بر اعتقاد به يگانگي هر يك از اين دو سوره استقرار يافته است. اين انگاره با استناد به سياق آيات افزون بر روايات چنان تحتم يافته است، كه به فتواي اسقاط آيه بسمله از آغاز سوره دوم هنگام قرائت آن دو در نماز فريضه نيز انجاميده است. اين در حالي است كه سياق به لحاظ كاركرد فاقد چنين قابليتي است. زيرا سياق خواه به صورت تقدير عاطف تجسم يابد،  خواه به صورت تنزيل فصل به وصل، صرفا صلاحيت تصرف در معناي مدلول را دارد. تا با تأثير وتأثر عناصر دخيل در آن اعم از حال و مقال، دلالت مستقر از مجموع كلام انعقاد يافته و معناي مدلول استيفاء گردد. بي آنكه شأنيت تصرف در گستره دال به نحو رفع فاصل يا ايجاد آن را داشته باشد، تا نظريه  وحدت در مقابل تعدد را مستدل و مستند نمايد. روايات نيز به عنوان دليل استنادي ديگر قاصر از اثبات وحدت حقيقي آن دو مي باشند. بلكه مدلول نهايي آنها وحدت حكمي  به معناي آن است كه در قرائت بعداز حمد در نماز فريضه به منزله يك سوره به شمار مي آيند.