بررسي حكم نگاه زن به مرد در خواستگاري

يكي از احكام مربوط به مسلمانان، حرمت نگاه به نامحرم است كه مورد اتفاق فقهاست. از حكم مذكور، مواردي از جمله نگاه مرد به زن در زمان خواستگاري استثنا شده است. فقهاي اماميه نوعاً حكم مذكور را درباره زن جاري نمي دانند و معتقدند به سبب فقدان دليل كافي، بايد به ادله حرمت تمسك جست و قائل به حرمت نگاه زن به مرد در زمان خواستگاري گرديد. در اين مقاله، با روش توصيفي ـ تحليلي اثبات شده كه ادله كافي بر جواز نگاه درباره زن نيز جاري است. اشكالات فقها در جهت نفي جواز نگاه زن نقدپذير است و به نظر مي‌رسد ادله جواز را مي‌توان در خصوص زن نيز جاري دانست. ادله جواز نگاه عبارت است از روايات دالّ بر مسئله گران بودن ثمن و ايجاد توافق بيشتر با نگاه كه البته به مردان اختصاص ندارد، بلكه نگاه زن به مرد نيز در بر مي گيرد. ادله اي كه حقوق و تكاليف مشابهي را براي زن و مرد قرار مي دهد، همچون آيه 228 سوره بقره نيز در مسئله نگاه زن در خواستگاري مي تواند جاري شود.همچنين قاعده نفي ضرر نيز در بحث حاضر قابل تطبيق است، اما در مورد دليل ضرورت، در صورتي مي تواند حكم حرمت را كنار زند كه صغراي آن توسط عرف به اثبات رسد. البته روشن است كه در اين دليل، بيش از مقدار ضرورت نمي توان قائل به جواز شد.