ارزيابي رابطه بين پايداري مناطق روستايي و توسعه گردشگري روستايي با تعديل‎گري درك مردم بومي در روستاي قلات شيراز

همواره مردم بومي مناطق روستايي، نقش بسيار مهمّي در تصميم‌گيري‌هاي توسعه گردشگري روستايي دارند؛ به گونه‌اي كه به عنوان يكي از اصول توسعه پايدار گردشگري شناخته مي‌شوند؛ بنابراين، درك مردم بومي نسبت به توسعه گردشگري روستايي به مديران و سياست‌گذاران گردشگري در تصميم‌گيري بهتر كمك مي‌كند. در اين راستا، هدف پژوهش حاضر بررسي رابطه بين پايداري مناطق روستايي و توسعه گردشگري روستايي با تعديل‎گري درك مردم بومي است. جامعه آماري پژوهش، مردم محلّي منطقه قلات شيراز است. بدين منظور، نمونه‌اي برابر با 385 نفر بر اساس جدول مورگان و با روش نمونه‎گيري در دسترس انتخاب شد. داده‎ها با استفاده از پرسش‎نامه گرد‎آوري شد. پايايي پرسش‎نامه با استفاده از آلفاي كرونباخ و پايايي مركب و روايي آن با استفاده از روايي هم‌گرا و واگرا مورد سنجش قرار گرفت. به منظور دستيابي به اهداف پژوهش، از رويكرد كمترين مربعات جزئي و مدل معادلات ساختاري استفاده شد. نتايج نشان داد بدون در نظر گرفتن درك مردم بومي به عنوان متغيّر تعديل‎گر، پايداري عمومي منطقه رابطه مثبت و معني‌داري با توسعه گردشگري روستايي دارد و رابطه معني‌دار همه ابعاد پايداري با توسعه گردشگري روستايي تأييد شده است؛ ولي با ورود متغيّر درك مردم بومي به مدل ساختاري، از لحاظ اقتصادي ديدگاه مردم محلّي نسبت به توسعه گردشگري مثبت نبوده است. از نگاه مردم بومي، جنبه‌هاي مثبت اقتصادي گردشگري قابل توجّه نبوده و آثار منفي محيطي منطقه قلات با ورود گردشگر بيشتر شده است.