تحليل عوامل مؤثّر بر پژمردگي شهري در ناحيه 3، منطقه 12، شهر تهران

با رشد شتابان شهرنشيني و گسترش فيزيكي شهرها، پديدۀ پژمردگي شهري، بافت مركزي بسياري از شهرهاي بزرگ جهان توسعه يافته و درحال توسعه را دربر گرفته است. پژمردگي شهري، تنزّل عملكردي و كالبدي بافت مسكوني و درپي آن، فضاي اجتماعي شهر است. هسته مركزي شهر تهران كه در گذشته اي نه چندان دور، از مراكز مهم و پوياي اين شهر محسوب مي شد، اكنون نشانه هاي پژمردگي شهري را در خود آشكار ساخته است. براساس اين، هدف اصلي پژوهش حاضر، شناسايي و تحليل عوامل مؤثّر بر پژمردگي شهري در ناحيه 3، منطقه 12، شهر تهران است. داده‌هاي مورد نياز با استفاده از پرسش نامه محقّق‌ساخته، به طور تصادفي ساده از دويست خانوار ساكن در محدوده مورد مطالعه گردآوري شده است. از آزمون آماري تي تك نمونه اي براي مقايسه ميانگين ها، تحليل عاملي براي كاهش تعداد متغيّرهاي مستقل و شناسايي ابعاد پژمردگي شهري و درنهايت از تحليل رگرسيون براي شناسايي عوامل مؤثّر بر شكل گيري پديده پژمردگي شهري در ناحيه 3، منطقه 12 شهر تهران در محيط نرم افزار آماري اِس.پي.اِس.اِس. استفاده شد. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد كه براساس ادراك ذهني ساكنان محلّي و نتايج حاصل از آزمون آماري تي تك نمونه اي، ناحيه 3، منطقه 12 شهر تهران دچار وضعيّت پژمردگي شهري شده است. نتايج تحليل عاملي بيانگر آن است كه پژمردگي شهري، پديده اي چندبُعدي و پيچيده است. درميان ابعاد گوناگون پديدۀ پژمردگي، چهار عامل ويژگي هاي اجتماعي محلّه، كيفيّت فيزيكي محلّه، كيفيّت مسكن و سرمايه اجتماعي، مهم ترين پيش‌بيني‌كننده‌هاي پژمردگي شهري در محدوده مورد مطالعه هستند. اين چهار عامل، بيش از 67% واريانس پژمردگي شهري را در محدوده مورد بررسي تبيين مي كنند.