توان‌هاي توسعه كشاورزي شهرستان داراب و پيش‌بيني نتايج آن بر توسعه روستايي

اهمّيت توسعه كشاورزي و روستايي در توسعه ملّي ايران بر هيچ‌كس پوشيده نيست. كشاورزي به‌مثابه منبع اصلي تأمين درآمد و ايجادكننده فرصت هاي شغلي، نقش مهمّي در حيات انساني و توسعه آن دارد و از ديرباز نقش اساسي در اقتصاد روستايي داشته و گذران زندگي بسياري از روستاييان وابسته به اين نوع فعّاليّت بوده است. هدف مطالعه حاضر بررسي توان هاي توسعه كشاورزي شهرستان داراب و پيش‌بيني نتايج آن بر توسعه روستايي است كه به‌صورت مطالعه موردي در مناطق روستايي شهرستان داراب صورت گرفته است. جمع‌آوري داده ها مبتني بر پرسش نامه محقّق ساخته است. جامعه آماري نوشتار پيش رو سرپرستان خانوارهاي روستايي شهرستان داراب است (6780 = N) كه با استفاده از فرمول كوكران 323 نفر ازطريق نمونه گيري خوشه اي انتخاب شدند. ملاك انتخاب روستاها براساس تعداد بهره‌برداران كشاورزي است. پايايي پرسش نامه با استفاده از آلفاي كرونباخ به ميزان 0.85 محاسبه شده است؛ همچنين براي تجزيه و تحليل داده ها از روش تحليل عاملي بهره گرفته شده است. نتايج حاصل از تجزيه و تحليل داده ها نشان داد كه مهم‌ترين عوامل توسعه روستايي عامل رفاهي خدماتي، زيربنايي، اشتغال درآمد و اجتماعي آموزشي است. در ميان عوامل توسعه روستايي، عامل رفاهي خدماتي با 24.220% از واريانس بيشترين و عامل اجتماعي آموزشي با 8.313% از واريانس، كمترين درصد را در ميان عامل هاي توسعه روستايي دارند؛ همچنين نتايج نشان داد كه مهم‌ترين عوامل توسعه كشاورزي، عامل اقتصادي اجتماعي كشاورز، عامل زيرساختي كشاورزي، عامل دسترسي به نهاده هاي كشاورزي، عامل ترويج و عامل تركيبي كشاورزي است؛ كه از ميان آن ها عامل اقتصادي اجتماعي كشاورز با 21.935% از واريانس بيشترين و عامل تركيبي با 5.466% كمترين درصد را در بين عامل‌هاي توسعه كشاورزي دارد.