پتانسيل‌سنجي استقرار نيروگاه‌هاي خورشيدي در استان سيستان و بلوچستان با استفاده از مدلAHP و منطق فازي

انرژي خورشيدي از جمله انرژي‌هاي پاك و تجديدپذيري است كه در همه جاي جهان قابل بهره‌برداري است. اين انرژي به لحاظ قدرت بازدهي و اقتصادي از جايگاه ويژه‌اي برخوردار است. بسياري از نقاط ايران براي بهره‌برداري از انرژي خورشيدي و توليد انرژي پاك داراي پتانسيل است. با توجه به اينكه محل قرار گرفتن نيروگاه خورشيدي تأثير بسزايي در ميزان توليد و بازدهي آن دارد، تعيين مناطق مناسب براي احداث آن نيز اهميت ويژه‌اي دارد. در اين مقاله پتانسيل شهرستان‌هاي استان سيستان و بلوچستان به منظور احداث نيروگاه خورشيدي مورد سنجش قرار گرفته است. معيارهاي اصلي اين پتانسيل‌سنجي شامل ساعت‌هاي آفتابي، درجه حرارت منطقه، ابرناكي، بارندگي، گرد و غبار و ارتفاع است. پژوهش حاضر از لحاظ هدف، كاربردي و از نظر ماهيت و روش، توصيفي تحليلي است. جهت تجزيه و تحليل اطلاعات، با روش درون‌يابي (IDW) و فازي سازي لايه‌ها با استفاده از فرمول‌نويسي منطق فازي در محيط GIS صورت گرفته است. همچنين براي تعيين ميزان اهميت متغيّرها، از مدل تحليل سلسله مراتبي (AHP) استفاده شده است. با تلفيق لايه‌ها‌ي وزن‌دهي شدۀ فازي، نقشۀ مناطق هم‌پتانسيل براي احداث نيروگاه خورشيدي در استان سيستان و بلوچستان  به دست آمد كه در نهايت نتايج نشان مي‌دهد، شهرهاي سراوان و نيك شهر براي احداث نيروگاه خورشيدي كاملاً مناسب، خاش و قسمت‌هايي از شهرستان ايرانشهر به‌عنوان مناطق مناسب و نسبتاً مناسب؛ زابل، زاهدان، چابهار، كنارك و قسمتي از شهرستان ايرانشهر نسبتاً نامناسب و كاملاً نامناسب هستند.