بررسي وضعيت شاخص‌‌‌‌هاي توسعه در شهرستان‌‌‌‌‌‌‌‌هاي كرمانشاه با استفاده از تكنيك ادغام

استفاده از شاخص‌‌‌‌هاي توسعه و تركيب آن‌‌ها، به مسئولان برنامه‌‌‌‌ريزي درجهت درك بهتر وضعيت مناطق كمك خواهد كرد و همچنين به آن‌‌ها در جريان تصميم‌‌‌‌گيري ياري خواهد رساند تا اقدامات بعديشان، درجهت تعادل منطقه‌‌‌‌اي باشد و عدالت اجتماعي در بين مناطق برقرار شود. در اين راستا هدف اين پژوهش تعيين و تحليل سطوح برخورداري شهرستان‌‌‌‌هاي استان كرمانشاه در شاخص‌‌‌‌هاي توسعه با استفاده از تكنيك‌‌‌‌هاي ادغام است. بدين منظور 14 شهرستان از‌‌لحاظ شاخص‌‌‌‌هاي تركيبي توسعه در قالب 40 شاخص قابل‌‌‌‌سنجش بررسي شدند. براي تجزيه‌‌‌‌و‌‌تحليل داده‌‌‌‌ها از مدل آنتروپي و تكنيك‌‌‌‌هاي تصميم‌‌‌‌گيري چند معيارۀ ويكور، تاپسيس،saw و درنهايت از مدل كپلند استفاده شدكه شهرستان‌‌‌‌هاي استان كرمانشاه در چهار سطح (توسعه‌‌يافته، نسبتاً توسعه‌‌‌‌يافته، درحال‌‌توسعه و محروم از توسعه) دسته‌‌بندي ‌‌شده‌‌است. نتايج پژوهش بيانگر اين است كه 14.29 از شهرستان‌‌‌‌ها توسعه‌‌‌‌يافته (قصرشيرين و پاوه)، 35.71 از شهرستان‌‌ها نسبتاً توسعه‌‌‌‌يافته (سنقر، دالاهو، گيلان‌‌غرب، صحنه و كنگاور)، 35.71 از شهرستان‌‌ها درحال‌‌توسعه (اسلام‌‌‌‌آباد غرب، هرسين، ثلاث‌‌‌‌باباجاني، روانسر و سرپل‌‌ذهاب) و 14.29 از شهرستان‌‌ها محروم از توسعه (جوان‌‌رود و كرمانشاه) هستند كه نشان‌‌دهندۀ اختلاف بين شهرستان‌‌‌‌ها ازلحاظ برخورداري از شاخص‌‌‌‌هاي توسعه است؛ به‌‌طوري‌‌كهتوزيع شاخص‌‌‌‌هاي توسعه چندان با ميزان جمعيت شهرستان‌‌‌‌ها انجام‌‌ نشده‌‌است.