ماهيت سطح ‏بندي زيرساخت‏هاي گردشگري روستايي با استفاده از رويكرد راف‏ست (مطالعۀ موردي: دهستان هاي شهرستان كرمان)

اهداف: امروزه صنعت گردشگري از اركان توسعۀ پايدار در هر جامعه‌اي محسوب مي‌شود. در اين صنعت، وجود زير ساخت هاي مناسب، مديريت عاقلانه و مدبّرانه در جنبه هاي مختلف سياسي، فرهنگي، اجتماعي، اقتصادي، آمايش جاذبه ها و ايجاد تسهيلات، امكاناتي است كه دسترسي را بيش ازپيش آسان مي سازد. هدف تحقيق حاضر، سطح بندي دهستان هاي شهرستان كرمان از نظر زير ساخت هاي موجود گردشگري است. روش: روش شناسي تحقيق، توصيفي ـ تحليلي برمبناي شيوۀ اسنادي مي باشد كه در اين مسير، از تكنيك راف ست جهت رتبه بنديِ زيرساخت هاي گردشگري روستايي شهرستان كرمان استفاده شده است. يافته ها/ نتايج: يافته هاي تحقيق نشان مي دهد كه در بين دهستان هاي شهرستان كرمان براساس زيرساخت هاي گردشگري روستايي، دهستان هاي باغين و محي آباد، بالاترين سطح برخورداري و دهستانهاي گروه، ده ميرزا، هوتك، پايين ترين سطح زيرساخت گردشگري را به خود اختصاص داده اند. دهستان هاي كاظم آباد، سيرچ و لنگر در حالت بينابين، سطح و ناحيۀ مرزي را به خود اختصاص داده اند. نتيجه گيري: در بين دهستان هاي شهرستان كرمان از نظر برخورداري زير ساخت ها، توازن برقرار نيست و يك شكاف ملموس از نظر دسترسي به زيرساخت هاي گردشگري روستايي وجود دارد. بنابراين مي توان دهستان هاي شهرستان كرمان را از نظر زيرساختهاي موجود گردشگري روستايي به سه سطح توسعهيافته، نيمه‏برخوردار و محروم سطح بندي كرد. دهستان هاي گروه و ده ميرزا(بخش راين)، هوتك(بخش چترود)، تقريب بالا را به خود اختصاص داده اند. دهستان هاي باغين(بخش مركزي) و محيآباد(بخش ماهان)، تقريب پايين مجموعۀ زيرساخت هاي موجود گردشگري را به خود اختصاص داد ه اند. دهستان هاي كاظم آباد(بخش چترود)، سيرچ(بخش شهداد) و لنگر(بخش ماهان) با كسب سطح پايين زير‏ساخت‏هاي گردشگري، ناحيۀ مرزي را به خود اختصاص داده اند.