بررسي تطبيقي كيفيت زندگي روستائيان مهاجر به روستاهاي پيراشهري (مطالعۀ موردي: دهستان تبادكان شهرستان مشهد)

اهداف: اﻣﺮوزه ﺑﻬﺒـﻮد ﻛﻴﻔﻴﺖ زﻧﺪﮔﻲ ﻫﺪف اﺻﻠﻲ ﺗﻤﺎم ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪ ها و سياست ها و ﻣﻘﺼﺪ ﻣﺸﺘﺮك ﺗﻮﺳﻌﻪ در ﺳـﻄﻮح ﻣﺤﻠّﻲ، ﻣﻠّﻲ و ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻠﻠﻲ است. مطالعۀ حاضر با هدف بررسي تطبيقي كيفيت زندگي روستائيان مهاجر به نواحي پيراشهري كلان شهر مشهد نسبت به قبل از مهاجرت، يعني كيفيت زندگي آنها در مبدأ مهاجرت، تدوين گرديده است. روش: روش تحقيق توصيفي ـ تحليلي با رويكرد تطبيقي است. جهت پيگيري كيفيت زندگي مهاجران روستايي در طول زمان، از طرح تحقيق «شبه پانل» استفاده گرديد. در اين مطالعه، كيفيت زندگي به كمك 17 مؤلّفه و 56 متغيّر در دو بُعد عيني و ذهني در طيف ليكرت بررسي شد. آلفاي كرونباخ 79/0 حاكي از پايايي مطلوب ابزار تحقيق است. يافته ها/ نتايج: براساس نتايج آزمون تي جفت نمونه اي، در بُعد اقتصادي ميانگين كيفيت زندگي از 03/2 به 41/2، در بُعد اجتماعي از 64/2 به 79/2 و در بُعد كالبدي از 02/2 به 58/2 در بعد از مهاجرت، به طور معناداري افزايش داشته است. اگرچه ميانگين كيفيت زندگي روستائيان در قبل و بعد از مهاجرت به روستاهاي پيراشهري پايينتر از ميانۀ نظري است، امّا نتايج حاكي از آن است كه بهبودي نسبي در كيفيت زندگي ساكنان روستاهاي پيراشهري نسبت به گذشته ايجاد گرديده است، به طوري كه ميانگين كيفيت زندگي از 35/2 به 65/2 افزايش يافته است. نتيجه گيري: روستاهاي پيراشهري علي رغم اختلاف زياد با مقولۀ توسعۀ پايدار روستايي به‏جهت مجاورت با كلان شهر مشهد، داراي امتيازات خاصّي نسبت به ساير روستاهاي شهرستان هستند. بديهي است ريشۀ اصلي مهاجرت هاي روستاشهري در وضعيت نابسامانِ اقتصادي و معيشتي روستاهاي كشور نهفته است.