سنجش تاب آوري شهرهاي ايراني اسلامي (نمونۀ موردي: شهر تبريز)

اهداف: هدف اين پژوهش، سنجش ميزان تاب آوري شهرهاي ايراني اسلامي با بررسي موردي شهر تبريز و رتبه بندي مناطق شهري تبريز دربرابر مخاطرات محيطي با توجه به ابعاد تاب‌آوري شهرهاي اسلامي است.; روش: روش پژوهش، توصيفي تحليلي و مبتنيبر منابع اسنادي و پرسش‌نامه اي است. كارشناسان و خبرگان شاغل در شهرداري هاي ده گانه شهر تبريز جامعه آماري تحقيق را تشكيل مي دهند. به روش نمونه گيري ساده و هدفمند، 74 پرسش‌نامه تكميل شد و با استفاده از نرم‌افزارهاي اكسل، اس‌.پي.‌اس.‌اس (آزمون همبستگي پيرسون)، اكسپرت چويس (روش تحليل سلسله‌مراتبي) و با بهره‌گيري از مدل تصميم گيري چندمعياره ويكور، وضعيت تاب آوري شهر ايراني اسلامي تبريز و مناطق شهري آن مشخص شدند.; يافته‌ها/ نتايج: با توجه به يافته هاي پژوهش، ميزان تاب آوري شهر تبريز 4.43 به‌دست آمده است كه پايين‌تر از حد متوسط است. يافته هاي پژوهش در مدل ويكور نشان مي دهند كه منطقه شهرداري يك با امتياز 0.000 بالاترين مقدار تاب آوري معيار هاي شهرهاي ايراني اسلامي را در بين مناطق شهرداري شهر تبريز دارد. همچنين، ضريب همبستگي پيرسون نشان داد كه ارتباط معكوسي بين بعد معنوي با ساير ابعاد تاب آوري (اجتماعي، نهادي و كالبدي) وجود دارد.; نتيجه‌گيري: با توجه به رتبه بندي مناطق شهري تبريز درخصوص تاب آوري، مي توان نتيجه گرفت كه در بعد كالبدي، مناطق با ساخت‌وساز جديدتر و از روي برنامه تاب آور هستند؛ درحالي‌كه در بعد معنوي، مناطق قديمي و داراي بافت فرسوده با مردمان بومي و با اعتقادات بيشتر به آموزه هاي ديني، تاب آور هستند.