«بررسي رنگ ‌در شعر دهه‌هاي30 تا60 (برمبناي آثار چهار شاعر با سبك فكري و شعري متفاوت: سياوش كسرايي، سهراب سپهري،مشرف آزاد تهراني و فروغ فرخزاد)

در ارتباطات غيركلامي، رنگ يكي از سريعترين روش ‌هاي انتقال پيام است بنابراين يكي از بهترين راههاي تحليل و شناخت يك اثر ادبي، تحليل رنگ در آن اثر است. اين پژوهش با روش توصيفي– تحليلي به بررسي اين عنصر در شعر معاصر پرداخته‌ است. بنابر نتايج حاصل از اين پژوهش، رنگهاي سياه، سبز، قرمز، آبي ، سفيد و زرد پربسامدترين رنگها در شعر هر چهار شاعرند كه عموماً با ويژگيهاي مطرح شده در علم روانشناسي‌ رنگ به كار رفته‌اند. سياه پركاربردترين و محبوبترين رنگ در شعر اجتماعي- سياسي كسرايي، و روايتگر سياهي جامعه با پتانسيل غالب نااميدي و اندوه است. سبز، پركاربردترين رنگ در شعر عرفاني سهراب، با نور و تقدس پيوند دارد؛ و به‌عنوان پركاربردترين رنگ در شعر اجتماعي مشرف، با پتانسيل اميد در ارتباط است. در شعر فروغ، قرمز به عنوان رنگي مهيّج با اثري كاملاً مثبت، محبوبترين رنگ و عموماً در پيوند با احساسات و آرمانهاي زنانۀ اوست.