بررسي خصوصيات سبكي عطّار در بيان ويژگيهاي انسان كامل

در اين مقاله به لايه هاي فكري عطار نيشابوري در بيان ويژگيهاي انسان كامل كه نشان دهنده نگاه متفاوت او در معرفي انسان كامل است پرداخته ميشود تا نشان دهد كه چگونه عطّار در بيان اين ويژگيها داراي سبكي شخصي و منحصر به فرد گرديده است. در اين ميان به چهار عنصر اصلي به عنوان ويژگي سبكي خاص اشاره ميشود كه در ساير متون نظير آنچه كه عطّار در آثارش ذكر كرده است يافت نميشوند و ضمن مقايسه با ساير متون همانند، به اثبات آن پرداخته ميشود. اين چهار ويژگي عبارت از تمثيلهاي رمزي، رمز هدهد به عنوان پير طريقت و راه بي بازگشت سلوك و در نهايت مقايسه مقامات و هفت شهر عشق عطّار به عنوان مقامات انسان كامل با مثنوي معنوي مولوي ميباشند. بدون ترديد عطّار نيشابوري يكي از كساني است كه با به كار گيري زبان خاص كه محصول انديشه و فكري ناب است به خلق آثاري گرانسنگ در ادب فارسي دست زده است و بي ترديد از اين رهگذر يكي از اركان اصلي وصاحب سبك زبان فارسي محسوب ميشود. اين سبك شخصي را بايد محصول گزينشي خاص از لغات، اصطلاحات فني، عبارات و شيوه هاي بياني دانست كه از قراردادهاي زباني و سنن ادبي متمايزند، اين گزينش از ديد و دريافتي نو نسبت به هستي و حيات ناشي ميشود. عطّار نيشابوري نويسنده اي است كه به تعريفي جامع و متفاوت از انسان كامل و ويژگيهاي او با گزينشي نو از زبان و شيوه هاي ادبي كه حاصل انديشه والاي اوست دست ميزند و در اين خصوص سبكي شخصي را پايه ريزي ميكند.