تحليل تأثير تناسب خودپنداره و شخصيت مقصد بر نيّت‌هاي رفتاري گردشگر داخلي در شهر اصفهان

در اين پژوهش تلاش شده است كه به تحليل عوامل مؤثر بر نيّت هاي رفتاري گردشگر از جمله تناسب خودپنداره‌‌ شخصيت مقصد، درگيري ذهني، رضايت و تجربه گردشگر پرداخته شود. جامعه آماري اين پژوهش كه نامحدود است، شامل گردشگران داخلي شهر اصفهان مي باشد، كه در تابستان1392 از شهر اصفهان بازديد كرده‌اند. ابزار گردآوري داده‌ها در اين پژوهش، پرسشنامه استاندارد بوده است. روايي صوري آن توسط خبرگان و پرسش‌‌شوندگان مورد تأييد قرار گرفت و پايايي پرسشنامه با استفاده از ضريب آلفاي كرونباخ محاسبه و تأييد شد. با توجه به روش نمونه‌گيري كه از نوع غيرتصادفي در دسترس بود، پرسشنامه ميان390 نفر از گردشگران داخلي توزيع شد. از اين تعداد 360 پرسشنامه جمع آوري و از طريق روش حداقل مربعات جزئي كه يكي از روش‌هاي الگوي معادلات ساختاري است، مورد تجزيه‌و‌تحليل قرار گرفت. براي اين منظور از نرم‌افزارهاي SPSS 20 وSmart PLS 2.0  استفاده شده است. نتايج اين پژوهش نشان مي‌دهد، كه تناسب خودپنداره_شخصيت مقصد بر كيفيت تجربه ادراك شده، رضايت و نيّت هاي رفتاري گردشگر و از طرفي نيز كيفيت تجربه ادراك‌شده بر رضايت گردشگر تأثير دارد. همچنين نتايج حاكي از آن بود كه درگيري ذهني تأثير رابطه تناسب خودپنداره شخصيت مقصد بر نيّت هاي رفتاري گردشگر را تعديل مي‌كند.