شناخت فطري انسان در آيه فطرت

در آيه 30 از سوره روم كه به آيه «فطرت» معروف است به فطري بودن چيزي براي انسان اشاره شده است. اما از آنجا كه درباره معناي مفردات و نيز تركيب آيه اختلافات زيادي به وجود آمده، معناي كلي آيه و برداشت از آن متفاوت شده است. ادعاي اين نوشتار اين است كه مي‌توان معنا و تركيبي از آيه ارائه داد كه هم سرراست و روشن باشد و هم نياز به دست برداشتن از ظاهر آيه و در تقدير گرفتن كلمه‌اي نباشد. مطابق اين تركيب، اين آيه بر مطلب روشني كه در آيات و روايات ديگر به صورت‌هاي متفاوت بيان شده، تأكيد مي‌كند. انسان‌ها وظيفه دارند كه حق‌پرستانه، كه همان فطرت الاهي و ثابت است كه انسان‌ها به آن سرشته شده‌اند، به اين دين روي كنند و اگر چنين كنند حقانيت آن را درمي‌يابند. اين آيه، اگر اين گونه تركيب و معنا شود، دو تكليف مهم و اساسي انسان را، كه نجات و رستگاري او در گرو انجام آنهاست، بيان مي‌كند: يكي اينكه به اصل حقيقت گردن نهد؛ و دوم اينكه به اندازه توان خود براي شناخت مصاديق حق تلاش كند.