رابطه اختلال در عملكرد جنسي و رضايت جنسي با ميانجي گري خودكارآمدي جنسي زنان متأهل شهر تهران

زمينه و هدف: استحكام روابط زناشويي بدون داشتن روابط جنسي رضايت بخش به خطر مي افتد و در اين بين، اختلال در عملكرد جنسي مي تواند منجر به كاهش رضايت و خودكارآمدي جنسي داشته باشد. اين تحقيق با هدف تعيين رابطه اختلال در عملكرد جنسي و رضايت جنسي با ميانجي گري خودكارآمدي جنسي انجام شده است.روش و مواد: روش تحقيق در اين پژوهش توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل زنان متاهل مراجعه كننده به سراهاي محله منطقه 7 شهر تهران بودند كه 133 نفر به طور در دسترس انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه هاي رضايت جنسي، پرسشنامه عملكرد جنسي زنان و پرسشنامه خودكارآمدي به دست آمد. داده ها با آزمون همبستگي پيرسون، با كمك نرم افزار SPSS22 و تحليل مسير با بكارگيري نرم افزار AMOS22 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.  يافته ها: با افزايش اختلال در عملكرد جنسي با ميانگين (انحراف معيار) 15.2 (5.4)، رضايت جنسي 98.5 (15.3) كاهش مي يابد (0.01 P) و با افزايش ميزان خودكارآمدي جنسي با ميانگين (انحراف معيار) 18.3 (5.7)، رضايت جنسي افزايش مي يابد (0.01 P). همچنين اثر مستقيم اختلال عملكرد جنسي بر رضايت جنسي 0.54 و اثر غير مستقيم آن به واسطه خودكارآمدي جنسي 0.14 بود، كه نشان مي دهد، خودكارآمدي جنسي، تأثير منفي اختلال عملكرد جنسي بر رضايت جنسي را كاهش مي دهد.نتيجه گيري: مطالعه نشان داد كه خودكارآمدي جنسي نقش واسطه اي معناداري ميان اختلال عملكرد جنسي و رضايت جنسي ايفا كرد، به طوري كه وقتي خودكارآمدي جنسي افزايش يافت، تأثير منفي اختلال عملكرد جنسي بر رضايت جنسي كمتر شد.