راهكارهاي توسعۀ مسكن در شهرهاي كوچك، مطالعۀ موردي: شهر خُمام در استان گيلان

بيان مسئله: در برنامه‌‏ريزي توسعۀ مسكن، رويكردي جامع نياز است كه همۀ عناصر و اجزاي مؤثر را لحاظ كند، روابط بين آن‏ عناصر را مشخص كند و در نهايت مجموعه‏‌اي از راه‌‏حل‏‌هاي مختلف با تعيين اولويت‏‌ها ارائه دهد. انتخاب و بررسي مكاني كه مسكن و محيط‏‌هاي مسكوني جديد در آن ساخته شود يكي از اجزاي اين رويكرد جامع است. بنابراين ضروري است كه ارائۀ راهكارهاي توسعۀ مسكن متناسب با «مكان مشخص» باشد، كه در اين پژوهش «مكان مشخص» شهرهاي كوچك است. هدف: اين مقاله در پي ارائۀ راهكارهايي براي توسعۀ مطلوب مسكن در شهرهاي كوچك، با توجه به نقش اين شهرها در تعادل سيستم سكونت‏گاهي منطقه، در فرآيند تدوين برنامه‌‏ريزي جامع مسكن است. روش تحقيق: در اين پژوهش در بخش تبيين مفاهيم از روش استدلال منطقي و در بخش ارائه راهكارها از روش تحليليتوصيفي بهره گرفته شده است و همچنين براي جمع‌‏آوري داده‏‌هاي پژوهش از شيوه‌‏هاي اسنادي و بررسي‏‌هاي ميداني استفاده شده است.نتيجه‏‌گيري: توسعۀ متناسب در بخش مسكن توسعۀ پايدار شهرهاي كوچك را به همراه دارد و نقش آن‏ها را در فرآيند توسعۀ منطقه‏‌اي تقويت مي‏‌كند. اين پژوهش نشان داد در روندي مشخص، با بهره‏‌گيري از اصول معماري بومي، مي‏‌توان راهكارهايي براي توسعۀ مناسب مسكن تدوين كرد. اين راهكارها به چهار دسته فرم، عملكرد، فضا و مصالح و ساخت قابل‌‏تقسيم‌‏اند.