اثربخشي روش تدريس جيگ ساو و سنتي بر اضطراب - نگرش و عملكرد درس رياضي

هدف: اين تحقيق با هدف مقايسه اثربخشي روش تدريس جيگ ساو و سنتي بر اضطراب رياضي، نگرش به رياضي و عملكرد درس رياضي دانش‌آموزان نهم متوسطه اول شهرستان سردشت با استفاده از روش تحقيق شبه‌آزمايشي انجام گرفت. جامعه آماري شامل كليه دانش‌آموزان نهم متوسطه اول شهرستان سردشت به تعداد 682 نفر بود كه 40 نفر در دو گروه 20 نفري به روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي چندمرحله‌اي انتخاب شدند. روش: براي گردآوري داده‌ها از ﻣﻘﻴﺎس اﺿﻄﺮاب رﻳﺎﺿﻲ ﺑﺎﻟﻮﮔﻠﻮ و زل ﻫﺎرت (2007)، مقياس نگرش رياضي فنما – شرمن (2000) و آزمون معلم ساخته عملكرد تحصيلي درس رياضي استفاده شد و جهت آگاهي از ميزان اثربخش بودن يا نبودن يادگيري مشاركتي از الگوي يادگيري مشاركتي جيگ ساو استفاده گرديد. مداخله تدريس رياضي با روش جيگ ساو به‌مدت 12 جلسه گروهي (هر هفته دو جلسه) به‌صورت جلسات 40 دقيقه‌اي بر روي گروه آزمايش اجرا شد. داده‌ها به‌وسيله نرم‌افزار SPSS و با استفاده از آزمون آناليزكواريانس يكراهه با رعايت پيش‌فرض‌ها تحليل شدند. يافته‌ها: نتايج نشان داد بين الگوي يادگيري مشاركتي جيگ ساو و سنتي بر اضطراب رياضي، نگرش به رياضي و عملكرددرس رياضي تفاوت معناداري وجود دارد و نتيجه‌گيري مي‌شود الگوي يادگيري مشاركتي جيگ ساو به‌عنوان يكي از روش­هاي مؤثر در مدارس جهت كاهش اضطراب رياضي، نگرش مثبت به رياضي و افزايش عملكرددرس رياضي دانش‌آموزان مورد استفاده قرار گيرد