واقع‌گرايي تدافعي و منطق موجوديت ناتو پس از يازده سپتامبر

با پايان جنگ سرد و معادلات حاكم بر آن به‌نظر مي‌رسيد كه سرمشق واقع‌گرايي از تبيين تداوم موجوديت اتحاديۀ ناتو ناتوان است. اين در حالي بود كه ناتو، متعاقب پايان جنگ سرد در رويدادهاي بالكان درگير شده و از اين نظر در حال تجربۀ فصلي نوين در تطوّر تاريخي خود بود. در ادامۀ تحولات پس از جنگ سرد، وقوع رويداد يازده سپتامبر ناتو را كاملاً متوجه تهديدات برآمده از تروريسم كرد. در اين ارتباط، استناد به مادۀ (5) معاهدۀ واشنگتن پس از رويداد يازده سپتامبر توسط اتحاديه براي اولين بار از زمان شكل‌گيري آن، مبيّن آن است كه درك ناتو از تهديد تروريسم بيش از پيش، آن را در جهت توسعه نهادي و تداوم موجوديت خود سوق داده است. اين مقاله در صدد توضيح تداوم موجوديت ناتو از منظر واقع‌گرايي تدافعي، در ادامۀ اصلاحات صورت پذيرفته در برنامۀ پژوهشي واقع‌گرايي است. به‌عبارت‌ديگر پرسش اصلي اين مقاله اين است كه واقع گرايي چگونه مي تواند موجوديت ناتو پس از يازده سپتامبر را تببين كند؟ در پاسخ به اين پرسش اين مقاله واقع گرايي تدافعي را پيشرفتي در برنامه پژوهشي واقع گرايي مي داند كه ضمن حفظ هسته مركزي واقع گرايي مي توان پاسخگوي تحولات جديد ناتو حفظ موجوديت آن پس از يازده سپتامبر باشد.