تحليل عوامل زمينه‌ساز تفرق‌ و چندپارچگي در مديريت مناطق ساحلي استان هرمزگان

مشكلات روزافزون مناطق ساحلي جهان در نيمه دوم قرن گذشته باعث نگراني كشورها و مجامع جهاني گرديد. به همين خاطر در دهه‌هاي آخر قرن بيستم تلاش گرديد تا راهكارهاي متعددي براي حل مسائل مناطق ساحلي ارائه شود كه يكي از اين راهكارها، ايجاد مديريت يكپارچه اين مناطق بود. اين در حالي است كه به رغم گذشت حدود چند دهه از طرح مديريت يكپارچه مناطق ساحلي در سطح جهاني و وجود تجربيات متعدد در اين حوزه، سازوكار مديريت مناطق ساحلي در ايران به طور عام و در استان هرمزگان به طور خاص نشان مي‌دهد كه يكپارچگي در راهبردها و سياست‌ها و هماهنگي در فعاليت‌ها و اقدام‌ها كه اساس مديريت يكپارچه است، وجود ندارد و در عين حال به رغم عِلم به وجود چنين مسايلي، دلايل آن، آنچنان كه لازم است بررسي و تحليل نشده‌اند. بنابراين، مقاله حاضر به دنبال پاسخ به اين سوال است كه عوامل اصلي تفرق و غيريكپارچه بودن مديريت در مناطق ساحلي استان هرمزگان به عنوان يكي از استان‌هاي ساحلي ايران كدامند؟ براي پاسخ به سوال فوق با استفاده از روش تحقيق كيفي (تحليل محتواي اسناد و پرسشنامه مشتمل بر سوالات باز و بسته)، نظام مديريت مناطق ساحلي استان هرمزگان مورد مطالعه قرار گرفته است. نتايج نشان مي‌دهد كه عوامل اصلي تفرق و عدم يكپارچگي در مديريت منطقه ساحلي استان هرمزگان شامل مواردي همچون فقدان رويكرد قانوني جامع و مستقل به موضوع مديريت يكپارچه مناطق ساحلي، عدم تقسيم كار مشخص بين نهادهاي مرتبط با مديريت منطقه ساحلي، عدم پوشش لازم در تمام ابعاد موضوعي و فضايي مرتبط با مديريت منطقه ساحلي، و عدم حمايت موثر و عادلانه از كليه ذي‌نفعان مرتبط با مديريت يكپارچه مناطق ساحلي مهمترين عوامل تفرق و غيريكپارچه بودن مديريت در مناطق ساحلي استان هرمزگان هستند.