بايستگي تصحيحي نو از ديوان اوحدي مراغه‌اي

سامان دادن تصحيحي علمي و انتقادي از دست‌نويس‌هاي كهن، از بايسته‌ترين پژوهش‌هاي ادبي است؛ چه، نسخه‌هاي خطّي از ارزشمندترين ميراث‌هاي فرهنگي ملّت ما به‌شمار مي‌روند و پرداختن به اين سرچشمه‌هاي گران‌مايه، بازشناسي هستي و كيستي خود و پاسداشتِ فرهنگ و زبانِ اين مردمان است. ديوان اشعار اوحدي مراغه‌اي(يا اصفهاني) عارف و شاعر نامدارِ سدۀ هفتم و هشتم هجري(738-673ﮬ)، در سال 1340 خورشيدي به دست شادروان سعيد نفيسي تصحيح شده و همراه با برخي كاستي‌ها كه در اين گفتار از آنها ياد خواهد شد، به وسيلۀ انتشارات اميركبير به چاپ رسيده و در سال 1375 نيز بدون بازنگري به همان گونۀ پيشين تجديد چاپ شده است. در سال 1391 هم انتشارات سنايي اين تصحيح را چاپ كرده ولي تنها فرق آن با دو چاپ پيشين اين است كه غلط‌هاي چاپي بسيار نيز بر متن افزوده شده است. در سال‌هاي 1362 و 1392 نيز اين ديوان به وسيلۀ انتشارات پيشرو و اقبال چاپ شده، امّا اين دو چاپ هم بر پايۀ همان چاپ زنده‌ياد نفيسي است هرچند كه در آنها نامي از استاد برده نشده است! به‌هرروي، به دست آمدن دست‌نويس‌هايي كهن كه در آن سال‌ها در دسترس استاد نفيسي نبوده، تصحيح دوبارۀ اين ديوان را بايسته و گريزناپذير ساخته است.