مطالعه فون بندپايان انگل خارجي سگ در منطقه گيلان غرب استان كرمانشاه

زمينه مطالعه: آلودگي سگ به بندپايان انگل خارجي داراي اهميت بهداشت انساني و دامپزشكي در دنيا و ايران به دليل انتقال عوامل بيماريزا مي‌باشد. هدف: هدف از اين مطالعه تعيين فراواني و تنوع گونه‌اي بندپايان انگل خارجي در سگ‌هاي منطقه گيلانغرب بود. روش كار: 138 قلاده سگ (93 قلاده سگ گله و 45 قلاده سگ نگهبان) به روش تصادفي ساده از فروردين ماه سال1391 تا خرداد ماه سال 1392 مطالعه گرديدند. سطح بدن سگ‌ها از نظر آلودگي به كنه‌هاي سخت بررسي گرديده و در امتداد ضمايم دهاني جدا شدند. جرب‌ها مستقيماً از پوست و يا با تخريش و هضم آن جمع‌آوري گرديدند. كك و شپش نيز از سطح بدن جدا گرديد و شناسايي شدند. نتايج: آلودگي به انگل‌هاي خارجي در 65 قلاده سگ گله (47.11%) و 43 قلاده سگ نگهبان (31.16%) بود. فراواني آلودگي در سگ‌هاي نر نسبت به سگ‌هاي ماده كمتر از يك سال اختلاف معني‌داري داشت (0.05≥p). بيشترين و كمترين آلودگي كنه سخت به ترتيب از گونه‌هاي ريپي سفالوس سانگوينوس (35.36%) و هيالوما مارجيناتوم مارجيناتوم (3.06%) بود. نسبت تعداد كنه به هر قلاده سگ 2.13 با بيشترين توزيع بدني كنه ريپي سفالوس سانگوينوس (24.82%) در سطح داخلي لاله گوش بود (0.05≥p). اختلاف فراواني آلودگي كنه سخت در فصل بهار (33.82%) نسبت به ساير فصول معني‌دار بود (0.05≥p). 35 قلاده سگ (25.14%) از سگ‌هاي تحت مطالعه آلوده به ساركوپتس اسكابيئي (15.33%)، دمودكس كنيس (9.81%)، كتنوسفاليدس كنيس (6.52%)، پولكس ايريتانس (3.62%) و تريكودكتس كنيس (4.35%) بودند. نتيجه گيري نهايي: نتايج اين تحقيق نشانگر وجود تنوع گونه‌اي در فون انگل‌هاي خارجي سگ‌هاي منطقه بود كه مي‌توانند در انتقال آن‌ها به انسان و نيز انتقال عوامل عفونت زا به سگ ايفاي نقش كنند.