بررسي ميزان مشاركت بيماران مبتلا به سرطان در تصميمات درماني: يك مطالعه مقطعي

زمينه و هدف: سرطان يكي از بيماري هاي شايع و دومين علت مرگ و مير در كشور مي باشد. يكي از اصول اساسي حمايت از بيمار(بالاخص مبتلايان به بيماري مزمن)، اعطاي حق وي در تصميم گيري براي سلامت خويش است. بيماران به عنوان مصرف كنندگان خدمات بهداشتي داراي حقوقي هستند كه پرستاران، پزشكان و ساير حرفه بهداشتي مسئول حفظ و صيانت از آن مي باشند. لذا پژوهش حاضر با هدف تعيين ميزان مشاركت بيماران مبتلا به سرطان در تصميم گيري درماني مي باشد. مواد و روش ها: اين مطالعه مقطعي به صورت توصيفيتحليلي و با هدف كاربردي در سال 1395 در دانشگاه علوم پزشكي زاهدان انجام شد. جامعه پژوهش شامل بيماران مبتلا به سرطان مراجعه كننده به مركز سرطان استان سيستان و بلوچستان بود كه از اين بين 450 بيمار به صورت نمونه گيري تصادفي ساده انتخاب شدند. جهت سنجش ميزان مشاركت بيماران در تصميم گيري درماني، از پرسشنامه استاندارد بر گرفته از مطالعه Levente Kristona در سال2010 استفاده شد. در اين مطالعه روايي و پايايي پرسشنامه مورد تائيد قرار گرفت (ضريب پايايي0/82 = alpha;). داده ها با استفاده از نرم افزار spss16 به كمك آماري توصيفي و آزمون هاي استنباطي از جمله كاي دو تحليل شدند. يافته ها: در اين مطالعه 197 مرد (53%) و 177 زن (47%) با ميانگين سني31 سال مورد بررسي قرار گرفتند. نتايج اين مطالعه نشان داد كه ميانگين نمره مشاركت در تصميم گيري درماني در ميان بيماران سرطاني 12 ±30 و در حدضعيف بود. ميزان مشاركت بيماران در تصميمات درماني رابطه معنا داري با سطح تحصيلات بيماران داشت(0/027=p) اما با جنسيت بيماران،سن، درآمد، شغل و نوع سرطان و ساير متغيرهاي دموگرافيك رابطه ي معنا داري مشاهده نشد(0/05 p). نتيجه گيري: به طور كلي نتايج اين مطالعه نشان داد كه مشاركت بيماران در تصميم گيري باليني در حد ضعيف و كم مي باشد. از آنجايي كه مشاركت بيمار در تصميمات باليني مي تواند بر كيفيت تصميمات درماني موثر مي باشد لذا پيشنهاد مي شود كه ارائه كنندگان خدمات به اين موضوع توجه بيشتري كنند. فرهنگ سازي و آموزش بر اساس سطح دانش و آگاهي بيماران و استفاده از ابزارهاي كمك در تصميم گيري براي ارتقاء ميزان تصميم گيري درماني مشاركتي توصيه مي شود. نوع مطالعه: مطالعه پژوهشي.