اثربخشي آموزش برنامه خودياري به سوي والدگري بر نگراني دوران بارداري زنان نخست‌زا‌

زمينه و هدف: پذيرش وظيفه والدگري نيازمند آمادگي روان شناختي و عاطفي است. از اين رو، هدف مطالعه حاضر تعيين اثربخشي ميزان برنامه آموزش خودياري به سوي والدگري بر نگراني دوران بارداري زنان نخست زا بود. مواد و روش‌ها: روش پژوهش نيمه تجربي با طرح پيش آزمون – پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل 112 نفر از زنان نخست زا پايگاه سلامت فاز سه شهر انديشه بودند. پرسشنامه نگراني هاي دوره بارداري (PDQ)  براي غربال زنان نخست زا داراي نگراني بالا از بارداري استفاده شد، سپس 30 نفر به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفي (15 نفر) در گروه آزمون و (15 نفر) در گروه كنترل جايگزين شدند. سپس پرسشنامه ها يكبار براي پيش آزمون اجرا شدند و پس از آن گروه آزمون طي 9 جلسه يك ساعته تحت آموزش برنامه خودياري به سوي والدگري قرار گرفت. در پايان مداخله نيز پرسشنامه ها براي بار دوم و براي پس آزمون اجرا شدند. سپس داده ها از طريق روشهاي آماري توصيفي همانند ميانگين و انحراف معيار و تحليل كوواريانس تك متغيره با نرم افزار23 SPSS مورد تحليل قرار گرفتند. يافته‌ها: نتايج تحليل كوواريانس تك متغيره نشان داد برنامه خودياري به سوي والدگري بر نگراني درباره تولد و نوزاد (48/689= F و P 0.001)، نگراني درباره وزن و تصوير بدني (179/340= F وP 0.001) و نگراني درباره هيجان ها و روابط (204/574= F وP 0.001) مادران نخست زا اثربخشي معناداري داشت. نتيجه‌گيري: براساس نتايج پژوهش حاضر پيشنهاد مي شود كه، اين برنامه به صورت برنامه اي مدون از سوي سياست گذاران حوزه بهداشت و سلامت به مراكز و پايگاه هاي سلامت ارائه گردد تا در كنار مراقبت هاي جسماني در دوران بارداري، به آماده سازي روان شناختي و عاطفي مادران براي والدگري كمك كنند.