رمان روان‌شناختي و آثار سپيده شاملو

ژانر روان‌شناختي جايي است كه ادبيات عامه‌پسند و ادبيات نخبه‌گرا به هم مي‌پيوندند و بدين‌گونه آثاري خلق مي‌شوند كه براي هر دو طيف خوانندگان جذاب محسوب مي‌شود. اين ژانر،  هم در بُعد علمي و هم در شيوۀ روايت هنرمندانه‌اش، از نتيجۀ دريافت‌هاي علم روان‌شناسي و شاخه‌هاي مختلف آن به‌ويژه روان‌كاوي سود مي‌جويد. در اين شيوۀ داستان‌پردازي، نويسنده براي ترسيم زندگي و هويت انساني، مستقيما به ذهن و روان آدمي وارد مي‌شود. روان‌شناسي، نويسنده را از ناخودآگاه انسان مي‌گذراند تا از  خلال واگويه‌هاي ذهني و تداعي‌هايش به بيان سرچشمه‌هاي اختلالات و ناهنجاري‌هاي شخصيتي و اجتماعي برساند. سپيدۀ شاملو يكي از نويسندگان موفق معاصر است كه نويسندگي در ژانر روان‌شناختي را اختيار كرده است. او در تحليل انديشه‌هاي انتقادي خود، علي‌الخصوص در موضوع زنان، از دانش روان‌شناسي استفاده مي‌نمايد. تحقيق حاضر به بررسي ژانر  و رمان روان‌شناسي در آثار شاملو پرداخته است. نتايج تحقيق گوياي آن است كه شاملو علاوه بر استفاده از اين دانش در روايت داستان‌هايش و عناصر روايي آن، علي‌الخصوص شخصيت‌پردازي، به‌شكلي شاخص و برجسته نام‌ها، تكنيك‌ها، اصطلاحات، و اطلاعات اين علم را در بدنۀ داستان‌هاي خود وارد نموده است.