وجوه زيباشناختي تصوير و هماهنگي آن با عاطفه و انديشه در شعر نصرت رحماني

تصوير كه بازتابي از عواطف و انديشه‌ هاي شاعر و راهي براي محسوس ساختن درونيات وي است، هنگامي ارزش بلاغي خواهد يافت كه در راستاي پروراندن انديشه ‌ها و عواطف سراينده قرار گيرد. هدف اين مقاله نشان دادن كاركرد هاي هنري تصوير در شعر نصرت رحماني و هماهنگي‌ آن با  عواطف و انديشه ‌هاي اوست كه با روش توصيفي تحليلي در دو محور تصاوير زباني (Verbal Images) و تصاوير خيالي (Images Figurative)  به تناسب ذهنيت و عاطفه رحماني با تصاوير شعري پرداخته است. رحماني  با فرا خواني واژگاني خاص و ساخت توصيفات اصلي و حقيقي به خلق تصاوير زباني ملهم از  فضاي تيره و سياه جامعه پرداخت؛ اين نگرش فضاي مزبور را كه متناسب با انديشه خود او بود، تحت گونه اي از ادبيات كه به رمانتيسم سياه مشهور است، به تصوير كشي.. تصاوير خيالي او نيز كه بازتاب عواطف اوست در وجوهي مانند تشبيه، استعاره، اسنادهاي مجازي و ديگر صورخيال ارائه شده كه تجسم‌بخش روحيه شكست و نااميدي شاعر است.