نگاهي انتقادي به شيوۀ شاعري رشيدالدين وطواط

رشيدالدين وطواط از جمله قصيده‌سرايان قرن ششم هجري است كه تبحر خاصي در به‌كارگيري صناعات ادبي داشته و شعر گفتن براي او ابزاري براي به نمايش درآوردن مهارت‌هاي بلاغي بوده است. شعر او در ميان محققان معاصر چندان مقبوليت نيافته‌ و اغلب كساني كه در حوزه آثار كلاسيك فارسي تحقيق كرده‌اند بيشتر كتاب حدائق‌السحر و ديدگاه‌هاي انتقادي وطواط در اين كتاب را مدنظر داشته‌اند و به شعر و شرح حال او نپرداخته‌اند. در اين تحقيق به روش تحليلي و توصيفي با توجه به  منظومه فكري و فرهنگي شعر وطواط، نقاط ضعف و قوّت شعر و دلايل عدم مقبوليت آن و نيز بدعت‌ها و بدايع شعر او و نيز جايگاه اشعار او در گسترۀ شعر فارسي مورد ارزيابي قرار مي‌گيرد. حاصل پژوهش نشان مي دهد هرچند كه وطواط  توانايي به‌كار‌گيري هر نوع و هر قسم و يا از هر پايه و درجه الفاظ و عباراتي را كه مي خواست در شعر داشت، امّا همين لفظ‌انديشي، او را از ارائۀ تجربه‌هاي خالص شاعري دور كرده است. شعر او به غير از تشبيب‌ها، تا حدودي غزل‌ها و تخلص‌هاي خاص او چيزي به سنت شعر فارسي نيفزوده است. اشعار وطواط نمونه بارز دور شدن از شعر حقيقي و در عوض حركت به جانب صنعت‌گرايي است.