تحليل عناصر داستان در منظومه هاي خسرو و شيرين نظامي و شيرين و خسرو هاتفي

نظامي گنجوي، در پايان قرن ششم نظم داستان هاي بزمي و غنايي را به نهايت كمال رسانيده است. بعد از او شاعران زيادي سعي كردند تا با نوشتن نظيره هايي در برابر منظومه هاي او، مهارت هاي خود را به نمايش بگذارند؛ كه يكي از آنها هاتفي است، امّا هيچ يك از آنها به جايگاه والاي نظامي نرسيده است. در اين پژوهش سعي بر آن بوده است تا با تجزيه و تحليل عناصر سازنده داستان در دو منظومه «خسرو و شيرين» نظامي و «شيرين و خسرو» هاتفي، نقاط قوّت و ضعف آنها را شناسايي كرده و به شناخت بيشتري نسبت به آنها دست يابيم.در اين پژوهش وجوه تمايز اين دو داستان در زمينه طرح داستان (كشمكش، گره افكني، گره گشايي، حادثه)، شخصيّت پردازي و صحنه پردازي، مورد بررسي قرار گرفت. بررسي هاي انجام شده در اين زمينه نشان مي­دهد كه هاتفي در تقليد از منظومه  نظامي خوب عمل نكرده و عناصر داستان در اثر او به صورتي ضعيف نمايان شده است كه اين امر سبب شده طرح داستانِ هاتفي سست تر از نظامي باشد. اين پژوهش به شيوه توصيفي و تحليلي صورت گرفته است.