مقايسۀ سبك‌ شناختي غزلي از خواجوي كرماني با غزلي از حافظ شيرازي

سبك نحوه و نوع بيان است؛ وحدت منبعث از تكرار عوامل يا مختصاتي است كه در آثار كسي هست؛ اين مختصات هم مسأله زبان است، هم مسأله فكر و هم گزينش خاصي از واژه ها، تعابير و عبارات كه توجه خواننده را به خود جلب مي كند. در اين مقاله غزلي از حافظ شيرازي و غزلي از خواجو كرماني، دو شاعر هم عصر كه داراي وزن، قافيه و رديف همساني هستند، برگزيده شده است. از اين رو در اين پژوهش قصد داريم به بررسي مختصات عمدۀ سبكي اين دو غزل در سطوح ادبي، زباني و فكري بپردازيم تا افتراقات و اشتراكات و مختصات عمدۀ سبكي غزليات اين دو شاعر مشخص شود. با شناخت سبك هر دو شاعر مي توان به بسياري از خصلت هاي رواني، اخلاقي و انديشه آنها پي برد. يافته هاي اين تحقيق نشان مي دهد كه هر دو شاعر در سطح زباني نزديك به هم عمل كرده اند و تشخّص سبكيِ دوره در لغات هر دو شاعر بارز است. در سطح فكري، شيخ صنعان هسته مركزي هر دو غزل را تشكيل مي دهد، ولي لحنِ طنز حافظ گوياتر است. شاخص ترين فرق دو غزل حافظ شيرازي و خواجوي كرماني در سطح ادبي است.