معرفي كاربرد راديونوكلوئيد‌ پلوتونيوم در تحقيقات فرسايش خاك

فرسايش خاك تهديدي جدي براي زندگي بشر مي باشد. از اين رو استفاده از روش هاي مناسب جهت ارزيابي ميزان فرسايش و رسوبگذاري و همين طور اجراي برنامه هاي حفاظت خاك امري ضروري است. از راديونوكلوئيدهاي ريزشي از قبيل بريليم7- (Be7)، سرب210 (Pb210) و سزيم137 (Cs137) به عنوان ردياب براي ارزيابي ميزان جابجايي خاك در مطالعات مختلف استفاده شده است. در اين مقاله، كارايي ايزوتوپ هاي پلوتونيوم 240+239 (Pu240+239) به عنوان يك ردياب جديد جهت ارزيابي ميزان فرسايش و رسوبگذاري بررسي شده است. ايزوتوپ هاي پلوتونيوم عمدتاً در نتيجه فعاليت هاي هسته اي شامل آزمايش ها و انفجار سلاح هاي اتمي به محيط وارد مي شوند و از ميان آن ها ايزوتوپ هاي Pu240+239 داراي مزايايي از جمله نيمه عمر بالا، قابل دسترس بودن در محيط، دقت مناسب روش هاي اندازه گيري و يكنواخت بودن مقدار آن ها در نقاط مرجع، مي باشند. تاريخچه استفاده از پلوتونيوم به عنوان ردياب جابجايي خاك به سال 1978 بر مي گردد و تا به امروز تعداد اندكي مطالعه كاربردي در اين مورد انجام شده است. بنابراين قابليت استفاده به عنوان يك ردياب مفيد و قابل اطمينان جهت ارزيابي ميزان جابجايي خاك در مقايسه با ديگر تكنيك هاي موجود را دارا مي باشد.