مدل‌هاي تبديلي راديونوكلوئيدهاي پلوتونيوم براي برآورد ميزان جابجايي خاك

تخمين هاي كمي و قابل اعتماد از فرآيندهاي تخريب خاك براي بهينه كردن و همين طور موثر بودن عمليات مديريت اراضي و پايداري سامانه هاي كشاورزي امري ضروري است. در سال هاي اخير ايزوتوپ هاي پلوتونيوم240+239 (Pu240+239) به عنوان ردياب جديد در تحقيقات فرسايش خاك و رسوب پيشنهاد شده است. ايزوتوپ هاي Pu240+239 مزايايي از جمله نيمه عمر بالا، قابل دسترس بودن در محيط، دقت مناسب روش هاي اندازه گيري و يكنواخت بودن مقدار آن ها در نقاط مرجع را نسبت به ديگر ايزوتوپ هاي موجود دارا مي باشد. براي تبديل مقدار ايزوتوپ هاي پلوتونيوم240+239 (Pu240+239)  به ميزان جابجايي خاك، مدل هاي تبديلي مناسب مورد نياز مي باشد. تاكنون تحقيقات اندكي در مورد كاربرد ايزوتوپ هاي پلوتونيوم در فرسايش خاك صورت گرفته است و از اين رو تنها تعداد محدودي مدل براي محاسبه فرسايش خاك با استفاده از پلوتونيوم پيشنهاد شده است كه هر كدام از اين مدل ها با محدوديت هايي همراه هستند. اين مقاله با هدف بررسي مزايا و محدوديت هاي مدل هاي موجود جهت تبديل فعاليت ايزوتوپ هاي پلوتونيوم240+239 (Pu240+239)  به ميزان جابجايي خاك و تعيين مدل مناسب در اين زمينه تهيه گرديد. با توجه به مزايايي از قبيل مستقل بودن از نوع كاربري اراضي، تعيين دقيق شكل پروفيل خاك اندازه گيري شده، شبيه سازي رفتار دقيق راديونوكلوئيد هاي ريزشي تحت شرايط مختلف و قابل دسترس و قابل ويرايش بودن كد مدل MODERN در مقايسه با ساير مدل هاي موجود، اين مدل به عنوان مدل مناسب جهت تخمين ميزان فرسايش و رسوبگذاري با استفاده از اين نوع از راديونوكلوئيدها توصيه مي گردد.