انتخاب روش مناسب برآورد تبخير-تعرق مرجع در شرايط كمبود داده‌هاي هواشناسي (مطالعه موردي شهرستان خرم‌بيد در استان فارس)

تبخير-تعرق مرجع يكي از عوامل مهم چرخه آب در طبيعت است كه بايد در طرح هاي آبياري، تأسيسات آبي، مطالعات زهكشي و هيدرولوژيكي برآورد شود. اين عامل بيانگر ميزان تلفات بالقوه آب از سطح خاك مرطوب و پوشش گياهي بوده و ازاين‌رو مطالعه آن حائز اهميت مي باشد. در تحقيق حاضر به‌منظور مقايسه روش هاي تبخير تعرق و تعيين مناسب ترين روش برآورد تبخير تعرق مرجع شهرستان خرم بيد، روش تركيبي پنمن مانتيثفائو به‌عنوان روش مرجع در نظر گرفته‌شده و دقت روش هاي مختلف مورد استفاده در نرم افزار RefETبر اساس آن موردبررسي قرار گرفت. كارايي روش هاي مورد مقايسه با استفاده از آماره هاي جذر ميانگين مربعات خطا نرمال شده (NRMSE)، ميانگين انحراف خطا (MBE)، كارايي مدل (EF) و شاخص توافق (d) مورد ارزيابي قرار گرفت. نتايج نشان داد كه به ترتيب روش هاي پنمن-مانتيث استاندارد ASCE،پنمن-مانتيثASCE ، پنمن مانتيثASCE  با ورود مقاومت به‌وسيله كاربر، پنمن-كيمبرلي(۱۹۷۲)، پنمن اصلاح شده فائو، پنمن فائو، پنمن كيمبرلي(۱۹۹۶)، پنمن، هارگريوز-ساماني، تشعشعي-فائو، بلاني كريدل، پريستلي تيلور، ماكينگ، تورك و تشت تبخير فائو داراي كمترين MBEو NRMSE و بيشترين EF و dمي‌باشند. اگرچه معادلات بر پايه پنمن مي‌توانند ميزان تبخيرتعرق را با استفاده از داده هاي دما، رطوبت نسبي، سرعت باد و ساعات آفتابي و با دقت بهتري برآورد نمايند ولي در صورت عدم دسترسي به اين اطلاعات در شهرستان خرم بيد مي توان از روش تجربي هارگريوز و ساماني ميزان تبخير و تعرق مرجع را با خطاي كمتري نسبت به ساير روش‌هاي تجربي برآورد كرد.