عنوان مقاله :
پليمرهاي استفاده‌شده در سامانه‌هاي دارورساني مخاط‌چسب
پديد آورندگان :
هاشمي افضل ، فريبا دانشگاه تربيت مدرس - دانشكده مهندسي شيمي - گروه مهندسي زيست پزشكي , گنجي ، فريبا دانشگاه تربيت مدرس - دانشكده مهندسي شيمي - گروه مهندسي زيست پزشكي
كليدواژه :
سامانه دارورساني , سازوكار مخاط‌چسبي , پليمر مخاط‌چسب , پليمر طبيعي , پليمر سنتزي
چكيده فارسي :
در اوايل دهه 1980، پليمرهاي مخاط‌چسب در طراحي سامانه‌هاي دارورساني استفاده شدند. اين سامانه‌ها به‌دليل قابليت چسبيدن و باقي‌ماندن بر سطوح مخاطي و آزادسازي آهسته دارو، به‌عنوان سامانه‌هاي دارويي نوين مطرح شده‌اند و جايگزين مناسبي براي سامانه‌هاي خوراكي در غلبه بر مشكلات متداول به‌شمار مي‌روند. سامانه‌هاي مخاط‌چسب را مي‌توان در اشكال دارويي مختلف از جمله قرص، ژل، فيلم دهاني، افشانه، محلول گرانرو و ميكرونانوذرات تهيه كرد. در اين دارورساني مي‌توان از گونه، زير زبان، روده، چشم، بيني، واژن و ساير مسيرهاي مخاطي استفاده كرد. پليمرهاي مخاط‌چسب كه مهم‌ترين جزء اين سامانه‌هاي دارويي هستند، معمولاً درشت‌مولكول‌هاي آب‌دوست طبيعي، مصنوعي يا نيمه‌طبيعي داراي گروه‌هاي عاملي تشكيل‌‌دهنده پيوندهاي هيدروژني نظير گروه‌هاي كربوكسيل، هيدروكسيل يا آمين هستند. از اين رو، فرايند مخاط‌چسبي تحت تاثير واكنش بين پليمر و مخاط است و قدرت چسبندگي بر اساس ويژگي‌هاي مختلف پليمر و شرايط محيطي تعيين مي‌شود كه پليمر در آن ساكن است. در اين مقاله، سازوكار مخاط‌چسبي و عوامل موثر بر آن؛ پليمرهاي مخاط‌چسب طبيعي، سنتزي و نيمه‌طبيعي؛ خواص و ويژگي‌هاي اين پليمرها؛ كاربرد آن‌ها در طراحي و توسعه سامانه‌هاي مخاط‌چسب و نيز نسل جديد پليمرهاي مخاط‌چسب مانند پليمرهاي مخاط‌چسب تيول‌دار‌شده، بررسي شده‌اند.
