مقايسه اثربخشي برنامه يادگيري اجتماعي-هيجاني كودكان قوي بر شايستگي اجتماعي-هيجاني، تاب‌آوري تحصيلي و احساس تعلّق به مدرسه دانشآموزان مقطع ابتدايي مناطق برخوردار و محروم شهر همدان

Comparing the Effectiveness of Social-Emotional Learning Curriculum of Strong Kids on Social-Emotional Competence, Academic Resiliency and Sense of Belonging to School among Primary School Children of Affluent and Deprived Areas of Hamedan

مقدمه: هدف از انجام اين پژوهش ارزيابي اثربخشي برنامه يادگيري اجتماعي-هيجاني كودكان قوي بر شايستگي اجتماعي-هيجاني، تاب‌آوري تحصيلي و احساس تعلّق به مدرسه دانشآموزان ابتدايي شهر همدان ميباشد كه به مقايسه اثربخشي برنامه فوق در مناطق برخوردار و محروم نيز مي‌پردازد. روش: اين پژوهش به روش نيمه‌آزمايشي و طرح مقايسه گروه هاي نابرابر انجام شد. 4 كلاس درس (2 كلاس از مناطق محروم و 2 كلاس از مناطق برخوردار) از مدارس پايه پنجم ابتدايي شهر همدان به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفي در هر منطقه يك كلاس درس در گروه آزمايش و يك كلاس درس در گروه كنترل جايگزين شد. ابتدا پرسشنامه‌هاي شايستگي اجتماعي-هيجاني، تاب‌آوري تحصيلي و احساس تعلّق به مدرسه در مرحله پيش‌آزمون اجرا و بعد از 12 جلسه آموزش برنامه يادگيري اجتماعي-هيجاني كودكان قوي در گروه‌هاي آزمايش به مدت 3 ماه در هر 4 گروه پرسشنامه‌هاي فوق مجدداً به عنوان پس‌آزمون اجرا گشت. يافته‌ها: نتايج تحليل واريانس عاملي نشان داد شايستگي اجتماعي-هيجاني، تاب‌آوري تحصيلي و احساس تعلّق به مدرسه دانش‌آموزان گروه آزمايش بيشتر از شايستگي اجتماعي-هيجاني، تاب‌آوري تحصيلي و احساس تعلّق به مدرسه دانش‌آموزان گروه كنترل مي‌باشد. همچنين نتايج نشان داد كه آموزش برنامه اجتماعي-هيجاني كودكان قوي بر شايستگي اجتماعي-هيجاني و تاب‌آوري تحصيلي و دانش‌آموزان منطقه محروم بيشتر از دانشآموزان منطقه برخوردار تأثير دارد. امّا در متغيّر احساس تعلّق به مدرسه تفاوت معناداري بين دانش‌آموزان منطقه برخوردار و محروم مشاهده نشد. نتيجه‌گيري: با توجه به اينكه برنامه كودكان قوي در ايران داراي روايي اجتماعي است؛ بنابراين اميد مي‌رود جهت بهبود شايستگي اجتماعي-هيجاني، تاب‌آوري تحصيلي و احساس تعلق به مدرسه دانش‌آموزان از اين برنامه استفاده شود.

Introduction: The current research aimed to assess the effectiveness of strong kids’ socialemotional learning programme in the social-emotional competence, academic resiliency and sense of belonging to school of primary school students in Hamedan province affluent and deprived districts. Method: The study was carried out by following quasi-experimental unequal groups design. Four five-grade classes, purposively were chosen from deprived (2 classes) and affluent (2 classes) districts, and randomly assigned as control and experimental groups. As a pre-test, the social-emotional competence, academic resiliency and sense of belonging to school questionnaires were administered, followed by treatment which included 12 instructional sessions and covered strong kids’ social-emotional learning programme for the experimental groups which continued for three months. Finally, the data was analyzed using factor variance analysis as the assumption of covariance analysis were not met. Results: The results indicated that social-emotional competence, academic resiliency and sense of belonging to school are higher in experimental groups than those of control groups. In addition, it was found that strong kids’ social–emotional instruction influenced social-emotional competence and academic resiliency among the deprived district’s students were more than those of rich district students. However, there was not observed a meaningful difference among the subjects in the affluent and deprived areas in sense of belonging to school. Conclusion: Whereas the strong kid's program in Iran has social validity, it is hoped that this program will be used to improve the social-emotional competence, academic resiliency and sense of belonging to school.