آنتي رئاليسم و شكاكيت نسبت به جهان خارج

شكاكيت فلسفي درباره جهان خارج ديدگاهي معرفت شناختي است كه ادعا مي كند انسان علي‏الاصول نمي تواند نسبت به گزاره هايي كه در مورد جهان خارج هستند معرفت داشته باشد. دسته اي از استدلال‏هايي كه به منظور اثبات موضع شكاكانه نسبت به جهان خارج ارائه شده است، بر اساس فرضيه هايي شكل گرفته كه به فرضيه هاي شكاكانه معروف‎اند. اين فرضيه ها تبييني ممكن از اوضاع جهان هستند كه با درك متداول ما از آن متفاوت است. شكاك با استفاده از اين امر كه كسي نسبت به وقوع يا عدم وقوعِ شرايطي كه در اين فرضيه ها مطرح شده اند، معرفت ندارد، بر اساس استدلالي نتيجه مي گيرد كه كسي نمي تواند نسبت به هيچ گزاره اي در مورد جهان خارج معرفت داشته باشد. اين گونه به نظر مي رسد كه اين نوع شكاكيت تنها در جايي مطرح مي شود كه شخص به لحاظ متافيزيكي رويكردي رئاليستي در مورد جهان داشته باشد و موضع كسي كه در مورد جهان خارج به رويكردي آنتي رئاليستي قائل است، نسبت به آن مصون است. بر خلاف اين مطلب، در مقاله حاضر استدلال شده است كه شكاكيت استدلالي نسبت به جهان خارج هر دو موضع متافيزيكي رئاليسم و آنتي رئاليسم نسبت به جهان خارج را به يكسان تهديد مي كند و نمي توان براي دوري از شكاكيت نسبت به جهان خارج كه تهديدي معرفت شناختي محسوب مي شود، موضع متافيزيكي آنتي رئاليسم را برگزيد.