زيبايي‌شناسي در انديشه اسلامي با تأكيد بر حقيقت، معيار و منشأ

درك صحيح زيبايي يكي از پايه‌هاي كمال معنوي انسان و زيبايي‌شناسي از مؤثرترين سامانه‌هاي ادراكي او در رويارويي با جهان خارج است. باور صحيح درباره حقيقت عقلاني و معيارهاي درست زيبايي مي‌تواند ما را با خاستگاه آن در هستي آشنا ‌و نظام اخلاقي انسان را اصلاح كند. به همين دليل گفتمان مدرن مي‌كوشد زيبايي را از حوزه عقل به حيطه نفس بكشاند و تا حد تابعي از حواس و تجارب زيستي انسان بكاهد. اين مقاله در صدد است از يك سو با تعيين كمال وجودي به عنوان معيار درست براي تشخيص زيبايي در برابر معيار تناسب كه برساخته ارسطو و پيروان اوست، و از سويي ديگر، معيارهايي چون ميل، عادت، لذت و منفعت كه نظريه استناد زيبايي به نفس انسان را موجب شده‌اند، رابطه اين‌هماني زيبايي و وجود را اثبات كرده، از اين رهگذر ثابت كند كه سرچشمه زيبايي ذات اقدس الهي است كه خود، جمال مطلق است.