تهافت هاي گادامر در مواجهه با روش‌هاي علوم تفسيري در شناخت مراد مؤلف

بنيان‌هاي فلسفي گادامر به عنوان معمار اصلي هرمنوتيك فلسفي برگرفته از انديشه هاي فلسفي هايدگر است و تلقي او از مفاهيم كليدي اي همچون هستي، حقيقت، فهم، معنا، انسان و... همه بر اين اساس است. گادامر ابتدا در تأسيس هرمنوتيك فلسفي، در پي ساماندهي به روشي جديد در علوم انساني بر مبناي فلسفه هايدگر در مقابل روش ديلتاي در علوم انساني بود؛ ازاين‌رو انديشه هاي او در اين مرحله، همان‌گونه‏كه از فصل دوم كتاب حقيقت و روش پيداست، كاملاً هستي شناختي بوده و هرگز ادعاي ورود به روش‌هاي علوم تفسيري را در دريافت مراد مؤلف ندارد و بلكه اين روش‌ها را در جاي خود درست مي‌داند و كار خود را بعد از كاربست صحيح آنها در مواجهه با متن معرفي مي كند. اما او در ادامه ‌در بخش سوم كتاب مزبور و در مقاله همگاني‌بودن مسئله هرمنوتيك بر خلاف نظر اول خود، به مميزي روش‌هاي علوم تفسيري در دريافت مراد مؤلف مي پردازد و از اساس منكر كارآمدي آنها مي شود. به نظر مي رسد اين تهافت به دليل عدول از مسئله و هدف اوليه و به‏كاربردن انديشه هاي فلسفي هايدگر در ساحتي است كه صلاحيت آن را نداشته و از اساس نيز براي آنها طراحي نشده بودند.