تلفيق مفهومي: مطالعه موردي واژه «نطق» در قرآن كريم

يكي از علوم كاربردي در پژوهش هاي قرآني، بهره گيري از علم معنا شناسي در اين پژوهش هاست. در اين پژوهش تلاش بر اين است كه يكي از مصاديق قوه نطق در انسان يعني مشتقات واژه «نطق» در قرآن بررسي شود. نكته اي كه در زمينه كاربرد اين واژه در زبان قرآن كريم مطرح مي‌باشد، اين است كه مشتقات اين واژه در زبان قرآن كريم براي اشاره به سخن‌گفتن غيرانسان نيز به كار رفته است و اين در حالي است كه زبان شناسان و واژه شناسان عرب كاربرد اين واژه و مشتقات آن را ويژه انسان دانسته‌اند. نتايج به‌دست‌آمده از تحليل داده ها در چارچوب نظريۀ تلفيق مفهومي مؤيد اين واقعيت است كه كاربرد مشتقات «نطق» براي اشاره به سخن‌گفتن غيرانسان در زبان قرآن كريم به منظور تقريب ذهن بشر به حقايق غيرمادي با واسطه اشيا و پديده هاي ملموس و عيني جهان مادي است. قرآن كريم براي بيان مفاهيم انتزاعي همچون روشن شدن حقايق بر انسان در روز قيامت، از تلفيق مفاهيم عيني و ملموس بهره برده است.