بررسي اثر مواد پر كننده‌ي حفره‌ي دسترسي پيچ اباتمنت و سمان و گير روكش‌هاي متكي بر ايمپلنت‌هاي سمان شونده

مقدمه: پروتزهاي متكي بر ايمپلنت، مي‌توانند پيچ شونده يا سمان شونده باشند. استفاده از سمان‌هاي دائمي كه در روكش‌ها به‌صورت متداول استفاده مي‌شود، در پروتزهاي متكي بر ايمپلنت توصيه نمي‌شود. اين سمان‌ها بسيار قوي هستند و امكان جداسازي پروتز، به راحتي امكان‌پذير نمي‌باشد. با استفاده از سمان‌هاي موقت، نه تنها شكست‌هاي سمان دائم، حذف مي‌شوند، بلكه پروتز در موارد نياز، قابل جداسازي مي‌باشد. هدف از اين مطالعه، بررسي تأثير مواد پركننده‌ي فضاي پيچ و سمان در گير روكش‌هاي ايمپلنت بود. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه‌ي آزمايشگاهي، 5 اباتمنت زاويه‌دار (15 درجه) بر روي آنالوگ، پيچانده شده و 10 روكش براي هر يك از آنها ساخته شد. چهار ماده‌ي پركننده، Coltosol، كامپوزيت رزين، نوار تفلون و سيليكون، براي پر كردن حفره‌ي دسترسي استفاده گرديد و يكي از اباتمنت‌ها خالي گذاشته شد (تنها پيچ آن پوشانده شد). دو سمان موقت (Temb Bond و Temp Bond NE) براي سمان روكش‌ها استفاده گرديد. نيروي مورد نياز براي جداسازي روكش‌ها با Universal testing machine با سرعت 5 ميلي‌متر در دقيقه اندازه‌گيري شد. داده‌ها با استفاده از آزمون‌هاي آماري ANOVA و توكي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند (0.05 = α). يافته‌ها: در تمام نمونه‌ها، نيروي مورد نياز براي جدا كردن روكش‌هاي ريختگي از پايه‌ي ايمپلنت در گروه Temp Bond NE بالاتر و اين تفاوت از نظر آماري معني‌دار بود (0.007 = p value). علاوه بر اين، تفاوت ميان مواد پركننده‌ي حفره‌ي دسترسي از لحاظ آماري معني‌دار بود (0.001 p value). از اين رو در هر گروه شامل Clotosol، گروه فاقد ماده‌ي پر كننده، كامپوزيت رزين، تفلون و سيليكون تراكمي، با روند صعودي به ترتيب بالاترين ميزان نيروي جداسازي را نشان مي‌دهند. نتيجه‌گيري: گير روكش‌هاي متكي بر ايمپلنت، تحت تأثير انواع مواد پركننده، حفره‌هاي دسترسي و سمان‌هاي مورد استفاده مي‌باشد.