بررسي اثر شدت هاي مختلف تمرين استقامتي بر بيان پروتئين اينفلامازوم NLRP3 بافت چربي احشايي، سطوح سرمي گلوكز و انسولين موش هاي صحرايي نر ديابتي شده با استرپتوزوسين

هدف: فعال سازي اينفلامازوم NLRP3 از مشخصه هاي التهاب مزمن در ديابت نوع-2 است كه موجب رهايش IL-1β از سلول هاي ايمني بافت چربي مي شود. با توجه به اينكه به تازگي به نقش اينفلامازوم NLRP3 در پاتوژنز ديابت نوع 2 توجه زيادي شده است، تاثير احتمالي تمرينات ورزشي بر اين عوامل مورد بررسي قرار نگرفته است. روش شناسي: 40 سر موش صحرايي ديابتي شده با تزريق STZ به پنج گروه هشت تايي ديابت و تمرين استقامتي كم شدت (DL)، ديابت و تمرين شدت متوسط (DM)، ديابت و تمرين با شدت زياد (DH)، گروه كنترل ديابتي (D) و كنترل سالم (CON) تقسيم شدند. پروتكل تمرين استقامتي به مدت هشت هفته، چهار جلسه در هفته انجام شد. از روش وسترن بلات براي اندازه گيري بيان پروتئين اينفلامازوم NLRP3 بافت چربي احشايي و از روش الايزا براي اندازه گيري سطوح سرمي گلوكز و انسولين استفاده شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كاهش معني داري در  بيان پروتئين NLRP3 در  گروه هاي تمرين استقامتي DM  و DH  در مقايسه با  گروه تمرين استقامتي DL مشاهده شد (0.05 P). بيان كاسپاز-1 به طور معني داري در گروه هاي شدت پايين،  شدت متوسط و شدت بالا در مقايسه با گروه كنترل ديابتي پايين تر بود (0.05 P). با اين وجود، تفاوت معني داري بين گروه­هاي تمريني مشاهده نشد. سطوح انسولين سرمي در گروه تمرين استقامتي DH به طور معني داري پايين تر از گروه تمرين استقامتي DL بود (0.05 P). در مقايسه با گروه ديابتي، تمرين استقامتي DL، DM  و DH  كاهش معني داري در سطوح سرمي گلوكز مشاهده شد (0.05 P). نتيجه‌گيري: به نظر مي رسد تمرين استقامتي با شدت بالا و متوسط موجب تعديل مثبت بيان اينفلامازوم NLRP3 و بهبود سطوح عوامل گلايسميك در افراد ديابتي شود.