تأثير هشت هفته تمرين هوازي با شدت كم و متوسط بر سطوح HbA1c، برخي عوامل هماتولوژيك و درصد چربي بدن در مردان چاق و داراي اضافه وزن مبتلا به ديابت نوع2

هدف: با وجود نقش تمرينات هوازي در كنترل ديابت نوع2، هنوز تاثيرگذاري شدت هاي مختلف تمرين هوازي و سازوكارهاي آن نامشخص است. بنابراين، هدف از پژوهش حاضر بررسي تأثير هشت هفته تمرين هوازي با شدت كم و متوسط بر سطوح HbA1c، برخي عوامل هماتولوژيك و درصد چربي بدن در مردان مبتلا به ديابت نوع2 بود. روش‌شناسي: آزمودني هاي پژوهش حاضر را 33 مرد چاق و داراي اضافه وزن مبتلا به ديابت نوع2 با ميانگين سني 8.03 ± 43.2 و شاخص توده بدن (BMI) 2.71±28.63 تشكيل مي دادند كه به صورت تصادفي در سه گروه (11 نفر در هر گروه) شامل گروه هاي كنترل، تمرين هوازي كم شدت و تمرين هوازي با شدت متوسط تقسيم بندي شدند. برنامه تمرين استقامتي كم شدت با شدت 50 درصد ضربان قلب بيشينه (MHR) و تمرين استقامتي متوسط با شدت 70 درصد MHR اجرا شد. برنامه تمريني به مدت 8 هفته و 3 جلسه در هفته به مدت 6045 دقيقه در هر جلسه ادامه يافت. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه HbA1C، گلوكز و درصد چربي بدن در هر دو گروه تمرين كرده به صورت معناداري (P 05.0). كاهش يافته است. با وجود اين، بهبود معنادار نيمرخ ليپيدي تنها در گروه تمرين با شدت متوسط مشاهده شد. همچنين، كاهش HbA1C و افزايش VO2peak در گروه شدت متوسط نسبت به گروه شدت كم معنادار بود. نتيجه‌گيري: به نظر مي رسد شدت پايين تمرينات ورزشي هوازي در مقايسه با تمرينات هوازي با شدت متوسط با سازگاري ها و بهبود كمتري در وضعيت بيماران مبتلا به ديابت نوع2 همراه است.