كارايي درمان فراشناختي بر كاهش علائم و شدت اضطراب صفت در افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگير

هدف پژوهش حاضر بررسي كارايي درمان فراشناختي بر علائم آسيب شناختي و شدت اضطراب مبتلايان به اختلال اضطراب فراگير بود. در اين مطالعه از طرح تجربي تك موردي از نوع خط پايه چندگانه استفاده شد. سه زن و دو مرد مبتلا به اختلال اضطراب فراگير از طريق مصاحبه تشخيصي و مصاحبه باليني ساختاريافته براساس راهنماي تشخيصي و آماري اختلال هاي رواني DSM-IV براي محور يك به روش نمونه گيري هدفمند انتخاب شدند و پس از احراز شرايط لازم در اين پژوهش شركت كردند. درمان فراشناختي به مدت 8 تا 12 جلسه هفتگي به كار گرفته شد و مرحله پيگيري نيز طي 6 و 12 ماه پس از پايان درمان دنبال شد. پرسشنامه اختلال اضطراب فراگير (GADQ-IV)، پرسشنامه اضطراب بك (BAI) و پرسشنامه اضطراب صفت به عنوان ابزار ارزشيابي در مراحل پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري به كار گرفته شدند. به منظور تحليل داده ها، از روش فرمول درصد بهبودي و شاخص تغيير پايا (RCI) استفاده شد. نتايج نشان داد كه اثر درمان فراشناختي بر آماج هاي درمان (علائم اختلال اضطراب فراگير و شدت اضطراب) در مبتلايان به اختلال اضطراب فراگير معنادار است و درمان فراشناختي در كاهش علائم اختلال اضطراب فراگير از كارايي لازم برخوردار است.