اثربخشي رويكرد طرحواره‌درماني بر كاهش آسيب‌هاي تعاملي زناشويي مردان داراي شخصيت اجتنابي

تعاملات زناشويي به عنوان يكي از مهم ترين پيش بيني كننده هاي مقطعي سطح كيفيت رابطه زناشويي زوج ها شناخته مي شود. مطالعه حاضر با هدف تعيين اثربخشي رويكرد طرحواره درماني بر كاهش ميزان آسيب هاي تعاملي زناشويي مردان داراي شخصيت اجتنابي صورت گرفت. بدين ‌‌منظور از روش موردمنفرد با طرح خط پايه چندگانه استفاده گرديد. جامعه آماري پژوهش كليه مردان متأهل داراي شخصيت اجتنابي و شركت‌كنندگان پژوهش چهار مرد متأهل داراي شخصيت اجتنابي بودند كه به شيوه هدفمند انتخاب شدند. براي شناسايي اين افراد از پرسشنامه محقق ساخته شخصيت اجتنابي استفاده گرديد. دو نفر از اين شركت‌كنندگان طي 19 جلسه و دو نفر ديگر در خلال 20 جلسه تحت درمان با رويكرد طرحواره درماني قرار گرفتند و پيگيري در يك دوره دو ماهه انجام شد. جهت تعيين ميزان آسيب هاي تعاملي شركت كنندگان در رابطه زناشويي در مراحل خط پايه از پرسشنامه محقق ساخته آسيب هاي تعاملي افراد اجتنابي استفاده شد. تحليل ديداري نمودار داده ها بر اساس شاخص هاي آمار توصيفي و تحليل ديداري يافته هاي پژوهش حكايت از آن داشت كه رويكرد طرحواره درماني در كاهش آسيب هاي تعاملي مردان متأهل داراي شخصيت اجتنابي موثر بود. بر اين اساس، از طرحواره درماني مي توان جهت كاهش آسيب هاي تعاملي افراد داراي شخصيت اجتنابي و افزايش كيفيت زندگي زناشويي آنان استفاده كرد.