تأثير تنش آبي و كود نيتروژن بر عملكرد و بهره وري آب سيب زميني

تنش آبي به‌عنوان مهم‌ترين تنش غير زيستي، اثرهاي بسيار نامطلوب بر جذب عناصر غذايي، رشد و عملكرد گياهان دارد. عناصر غذايي از جمله نيتروژن در مقابله با تنش آبي مؤثر هستند و مصرف مناسب نيتروژن مي‌تواند از كاهش شديد عملكرد در شرايط تنش آبي جلوگيري نمايد. پژوهش حاضر براي بررسي تأثير نيتروژن و آبياري بر عملكرد و كيفيت سيب‌زميني (Solanum tuberosum L.) اجرا شد. آزمايش به‌صورت اسپليت پلات در قالب طرح پايه بلوك‌هاي كامل تصادفي و با دو فاكتور آبياري در چهار سطح (با فواصل 3-0، 6-3، 9-6 و 12-9 متر از خط اصلي آبياري) و نيتروژن در 3 سطح (90، 135 و 180 كيلوگرم در هكتار) و در سه تكرار با استفاده از سيستم آبياري باراني تك‌شاخه اجرا شد. براي اندازه‌گيري كل آب رسيده به هر واحد آزمايشي از قوطي‌هايي كه در وسط آن مستقر شده بود، استفاده شد. آناليز آماري نتايج با استفاده از روشي كه توسط هنكز تشريح شده است انجام شد. نتايج تجزيه و تحليل آماري نشان داد كه مصرف نيتروژن باعث افزايش معني‌دار عملكرد، طول ساقه، تعداد برگ، بهره وري آب و غلظت نيتروژن بخش هوايي سيب‌زميني شد. افزايش فاصله از خط آبياري باعث كاهش عملكرد، طول ساقه، تعداد برگ و بهره وري آب شد. اثر دوجانبه آبياري و نيتروژن بر هيچ كدام از ويژگي‌هاي اندازه‌گيري شده معني‌دار نبود. مناسبترين تيمار از نظر بهره وري آب (3.91 كيلوگرم بر مترمكعب آب) مصرف 621 ميلي‌متر آب آبياري همراه با مصرف 180 كيلوگرم در هكتار نيتروژن خالص بود و قابل توصيه مي باشد. حداكثر عملكرد سيب‌زميني (42158 كيلوگرم در هكتار) هم از تيمار كاربرد 180 كيلوگرم در هكتار نيتروژن خالص و مصرف 811 ميلي متر آب آبياري به دست آمد.