اثر كيفيت آب و مديريت آبياري روي رشد و عملكرد گياه كينوا

به‌ منظوربررسي اثر آبياري با روش تلفيق آب شور و آب چاه بر عملكرد و خواص رشدي و بيوشيميايي گياه كينوا، آزمايشي در قالب طرح كامل تصادفي با شش تيمار (آب چاه با هدايت الكتريكي 1.2 دسي‌زيمنس بر متر (شاهد)، آب شور با هدايت الكتريكي 15 دسي‌زيمنس بر متر، اختلاط 50:50 آب شور با آب چاه با هدايت الكتريكي 7.2 دسي‌زيمنس بر متر، آبياري يك در ميان با آب شور و آب چاه، آبياري زير سطحي آب شور، آبياري زير سطحي آب چاه) تحت شرايط گلخانه‌اي در دانشگاه فردوسي مشهد با سه تكرار در زمستان سال 1396 اجرا شد. نتايج نشان داد كه اثر رژيم‌هاي مختلف آبياري بر طول و وزن تر ريشه، كل كربوهيدرات محلول در برگ و ساقه در سطح احتمال يك درصد معني دار بوده ولي بر وزن تر برگ و ساقه در سطح احتمال پنج درصد معني‌دار بود. آبياري زير سطحي با آب شور منجر به كاهش وزن تر برگ، ساقه و ريشه؛ عملكرد دانه و وزن هزار دانه به ميزان 14.0%، 12.1%، 47.9%، 6.5 % و 5.6 درصدي شد. آبياري زير سطحي با آب شور منجر به افزايش كربوهيدرات محلول برگ و ساقه نسبت به تيمار شاهد به ميزان 55.3 % و 70.1 درصدي شد. آبياري يك در ميان با آب شور و چاه نيز منجر به كاهش وزن تر برگ، ساقه و ريشه؛ عملكرد دانه و وزن هزار دانه به ميزان 22.8%، 23.7%، 34.1% ، 8.1% و 7.7 درصدي شد. نتايج اين پژوهش نشان داد كه استفاده از تيمار آب شور با شوري 15 دسي‌زيمنس بر متر در كل دوره رشد به‌ترتيب منجر به كاهش 20.8% و 20.0 درصدي عملكرد دانه و وزن هزار دانه شد. در اين پژوهش تيمار آبياري زير سطحي با آب چاه عملكرد بيشتري داشت و تيمار بهينه بود. در صورت استفاده از آب شور تيمار آبياري يك در ميان نسبت به ديگر تيمارها توصيه مي شود.