تأثير بهبود فرآيند تحويل و توزيع آب سطحي در كاهش برداشت آب زيرزميني در شبكه آبياري رودشت

اين پژوهش به بررسي تأثير مدرنسازي شبكه تحويل و توزيع آب سطحي در كاهش برداشت از آب زيرزميني پرداخته است. براي اين منظور، علاوه بر شبيه سازي وضعيت موجود بهره برداري از كانال اصلي شبكه آبياري رودشت در استان اصفهان، دو روش شامل بهره‌برداري دستي بهبود يافته و روش كنترل خودكار پيش‌بين توسعه داده شد و بهبود مديريت تحويل و توزيع آب در كانال بررسي گرديد. روش هاي مذكور تحت دو سناريوي بهره برداري، شامل دبي ورودي به كانال در شرايط نرمال و كم‌آبي، شبيه سازي شد. بهبود فرآيند تحويل و توزيع آب در كانال با استفاده از شاخص هاي كفايت و پايداري تحويل و توزيع آب ارزيابي شد. در ادامه تحقيق، ميزان آب سطحي جايگزين شده با آب زيرزميني، به واسطه بهبود فرآيند تحويل و توزيع آب در كانال اصلي توسط نقشه‌هاي مكاني شاخص كفايت و تحليل آنها محاسبه گرديد. نتايج به دست آمده در سناريوي شرايط نرمال حاكي از بهبود شاخص كفايت تحويل و توزيع آب به ميزان 5%و 32% و بهبود شاخص پايداري تحويل و توزيع آب در كانال اصلي به ميزان 7% و 21% به ترتيب براي روش هاي دستي بهبود يافته و كنترل خودكار بود. همچنين، ميزان بهبود مذكور در اين سناريو سبب 3% و 25% كاهش برداشت از آبخوان به ترتيب براي روش دستي بهبود يافته و خودكار شد. در سناريوي كم آبي نيز شاخص كفايت 2% و 13% و شاخص پايداري 11% و 25% بهبود را به ترتيب براي روش هاي دستي بهبود يافته و كنترل خودكار  نشان داد. اين بهبود، اثربخشي يك درصدي براي روش دستي بهبود يافته و اثربخشي نه درصدي براي روش خودكار در سناريوي كم آبي در كاهش برداشت از آبخوان را در پي داشت. همچنين، با توجه به نقشه هاي مكاني شاخص كفايت، روشكنترل خودكار، مخصوصا در حالت كم آبي با توزيع يكنواخت آب بين آبگيرها قادر است كه آب را به مراتب عادلانه تر بين كشاورزان تقسيم كند.