بررسي تاًثير برنامه پيشگيرانه از زمين خوردن بر شدت ترس از زمين خوردن، دفعات وقوع زمين خوردن و كيفيت زندگي سالمندان ساكن در خانه‌هاي سالمندان

مقدمه: سقوط در سالمندان باعث انواع آسيب ها شده و منجر به وابستگي، كاهش خود كارآمدي، افسردگي و محدوديت فعاليت روزانه، بستري در بيمارستان و يا پذيرش در خانه هاي سالمندان و تحميل هزينه به فرد و جامعه مي شود. مطالعه حاضر با هدف بررسي تاًثير برنامه پيشگيرانه بر شدت ترس از زمين خوردن، دفعات وقوع زمين خوردن و كيفيت زندگي سالمندان ساكن در خانه هاي سالمندان انجام شد. روش كار: اين مطالعه از نوع نيمه تجربي است كه نمونه هاي آن شامل 50 سالمند ساكن در دو مركز سالمندان شهرهاي خرم آباد و ايلام بودند. مدت اجراي مداخلات 2 ماه و سپس 4 ماه پيگيري پس از مداخلات و شامل برنامه هاي ورزشي (كششي، تعادلي، قدرتي و پيلاتس)، آموزش به سالمندان و كاركنان و اصلاحات محيطي بود. ابزار گردآوري داده ها شامل فرم مشخصات دموگرافيك، دفعات زمين خوردن، پرسشنامه ترس از زمين خوردن FES و فرم 36 سوالي كيفيت زندگي SF36 بود. داده ها با استفاده از آزمون هاي آماري T مستقل و زوجي، ويلكاكسون، يومان ويتني، كروسكال واليس و ضريب همبستگي اسپيرمن و در نرم افزار SPSS 18 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته ها: با توجه به نتايج اين پژوهش، ميانگين سني 71/8 ± 63/69 سال بود. نتايج نشان داد ميانگين و انحراف معيار نمره ترس از زمين خوردن قبل و پس از مداخله به ترتيب 03/11 ± 86/65 و 84/9 ± 74/48 بود (0001/0 = P). همچنين ميانگين و انحراف معيار تعداد دفعات وقوع زمين خوردن قبل و پس از مداخله به ترتيب 09/1 ± 56/2 و 707/0 ± 5/1 بود (0001/0 = P). ميانگين و انحراف معيار نمره كلي كيفيت زندگي قبل و پس از مداخله به ترتيب 65/13 ± 26/36 و 67/11 ± 21/56 بود (0001/0 = P). نتيجه گيري: نتايج نشان داد اجراي مؤثر برنامه چند بعدي پيشگيرانه از سقوط در سالمندان مي تواند باعث كاهش دفعات سقوط، ترس از سقوط و بهبود كيفيت زندگي سالمندان ساكن خانه هاي سالمندان شود. لذا اين مسئله نيازمند توجه و مراقبت در ابعاد وسيع تري از جمله آموزش و توجه به مكان زندگي سالمندان و رفع خطرات محيطي مي باشد.